Afscheidslunch

Wederom met prikkende ogen werd ik wakker. Om 8u heb ik met ma gebeld om haar het hele tafereel uit te leggen, want voor zover zij wist was alleen de schutter gedood. Natuurlijk schrok ze van mijn verhaal en vond ze het erg dat ze de telefoon niet kon opnemen gister (ze sliep blijkbaar heel vroeg, wat nooit gebeurd, maar ik zie het als fate). Ik kleedde me snel aan, heb beneden met Maria ontbeten en toen we naar school wilden gaan, kwam Cecile uit haar bed. Zij wist gisteravond haar auto een end verderop te parkeren en te voet te komen.
We kletsten even snel wat, maar we waren al laat voor de les, dus liepen we samen naar school (Maria loopt nu, omdat ze geen transportkaart meer heeft). We hebben het weer over het hele incident gehad, en zo liepen we naar MISHA. We wisten niet echt waar ons lokaal was, en zagen toen de lerares. We stapten met haar in de lift en ze vroeg hoe het met ons ging en we vertelden dat hij heel dichtbij was doodgeschoten en dat antwoord had ze natuurlijk ook niet gedacht. Dit was de moeilijkst concentreerbare les ooit. Ten eerste was het remedies (mijn slechtste vak) en daarnaast had ik mijn hoofd natuurlijk de hele tijd in Neudorf. Ik had nog geen tijd gehad om dingen te onderzoeken, dus had ik nog te veel vraagtekens. In de pauze trakteerde ik Camilla dit keer op koffie en hebben we de les voortgezet.
Om 12h30 was de les voorbij en kwamen Valentin, Kostka, Maelle en Gulnur erbij om met zijn allen het eind van het semester te vieren. Kostka begon met een praatje over het schietincident en daarna vertelde hij dat we passtücken zijn (een term die ik in zijn vergaderingen ook al had meegekregen - een tussenstuk dat past). Het was een mooi praatje dat ons een gevoel van verbondenheid gaf. Ze brachten traditionele Alsacien food dingen, net als in het begin, en we kletsten met de klas nog wat. Ik zat vooral met Karin, Arianna, Mathilde, Daan en Guillaume en het was hartstikke gezellig! Wat gaan we elkaar missen!
Na de les liep ik nog naar de Carrefour en heb ik weer wat boodschapjes gehaald (omdat ik ze gister in de bioscoop had opgegeten haha) en zo liep ik met een gerust hart naar huis. Geen dreigingen meer. Als er een politiesirene afging, had ik niet gelijk het idee dat het met de terrorist te maken had, net als wanneer er een klappende deur was, of een zwart geklede man op straat. Ik merkte nu wel dat zwart-gekleden soldaten, waarvan je alleen de ogen nog zag met geweren in hun handen, een normaal beeld zijn geworden. Ze gaven een gevoel van veiligheid en aangezien ze met zo veel in de stad rondlopen is het heel normaal geworden. Gesprekken over geweren, messen en bommen op straat is overigens ook niet raar.
Ik besloot via de Rue du Lazaret te lopen (van de schutter) om te kijken hoe de situatie nu was. Er waren twee journalisten en een groepje mensen. Ik liep over de plek waar hij was doodgeschoten (ik krijg kriebels als ik het opschrijf) en voelde helemaal niks. Toen ik naar rechts in een zijsteegje keek, zag ik hoe verschrikkelijk dichtbij mijn huis was. Kijk nu 20 meter verderop en daar is de grens ongeveer. Toen ik langsliep, hoorde ik twee mensen een gesprek voeren over hoe Frankrijk een man los kan laten lopen terwijl ze weten dat hij gevaarlijk is, en dat maakte me aan het denken… hij had wel gelijk op de een of andere manier. De cameraman naam verschillende stukken film op van de plek waar het was gebeurd en nu kon ik alles eens goed bekijken: de tramstop was 30 meter afstand, mijn sportschool is precies aan de andere kant van de straat en het was gewoon onbegrijpbaar. Er was dus verder niets te zien van het incident - alsof het nooit was gebeurd.
Thuis aangekomen heb ik half geluncht, half gedineerd (15h30) en natuurlijk had Cecile ook precies nog niet gegeten - ammehoela, maargoed. We kletsten even wat en ze vroeg naar typische kerstdiners in Nederland. Ik vertelde haar garnalencocktail, peren en rode kool met aardappeltjes en vlees en een toetje dat verschilt. Zij vertelde me dat er in Frankrijk niet echt een traditioneel iets is en dat ze inspiratie zocht.
Hierna ben ik boven tot 17h verhaaltjes gaan schrijven, en heb ik nog wat informatie opgezocht.
Hierna heb ik een email ontvangen van mr. Schumann (van mijn koffiehuizen paper) die zei dat hij een antwoord had ontvangen van de stageplek in Londen. Hij had hem gestuurd dat ik ‘een van zijn beste studenten ben’, waarop Londen antwoordde dat ik een brief zou moeten schrijven over wat ik precies van de stage verwacht, etc. Super tof!!
Verder heb ik nog gezellig lang met ma en daarna met pa gekletst, en vroeg Cecile of ik morgen meekom naar Colmar, en/of een ander oud dorpje met kerstmarkt en een plek waar ze wijn verkopen, want ze wil wijn voor Kerst inslaan denk ik. Maria gaat niet mee, maar ik overweeg het eigenlijk wel! (dit alles terwijl er wederom een helikopter boven mijn huis rondjes vloog. Boven het gebied waar de schutter heeft gewoond, tot richting Duitsland naar mijn idee.