Deze dag kreeg de raarste wending ooit
Blijf op de hoogte en volg Leonie
13 December 2018 | Frankrijk, Straatsburg
Ik heb heerlijk geslapen!
Ik moet zeggen dat ik me heel slecht heb kunnen focussen vandaag en heb dus met moeite Institutions geleerd. Om even wat frisse lucht te krijgen na een dag binnen te hebben gezeten, deed ik een keer mijn andere raam open, vlakbij mijn bed, om uitzicht te hebben op de tuin, kijkend om me heen, ik denk om ook de buurt te checken. De hele ochtend hoorde ik sirenes in de verte en was er heilig van overtuigd dat er wat aan de hand was op de Frans-Duitse grens, maar ondertussen moest ik proberen mijn hoofd bij de studie te houden. Mr. Kostka stuurde me een email of ik het protocol van Parijs in PDF zou kunnen sturen, en wanneer we het examen zouden willen hebben. Toen ik dit naar de klas stuurde, werden ze allemaal natuurlijk razend, want hoe kan je in deze omstandigheden in een examenweek nog een examen plannen last-minute wanneer de helft zijn vliegtickets al heeft geboekt?! Ik negeerde ze even en probeerde nog wat verder te leren, ook al had ik brain fog helaas.
Om 13h30 ben ik naar school gelopen en kwam om 14h15 op school aan. Hier aangekomen, was ik een kwartier te vroeg en de lerares zat al in het lokaal. Ze vroeg of ik al wilde beginnen of dat ik het nog even door wilde lezen, maar ik koos voor de laatste optie. Dus terwijl ik tegenover haar zat, las ik nog de laatste dingen over commissies en verdragen en om 14h30 was het tijd. Ik mocht 3 vd 5 vragen kiezen en ze waren hetzelfde als die van de rest van de klas, die om 14h waren begonnen. Eerst mocht ik notities maken en daarna hadden we een gesprekje en schreef ze alles op wat ik zei. Na afloop had ze een pokerface, dus ik kon niet van haar gezicht aflezen of ik het nu goed had gedaan of niet. Ik denk dat ik het over het algemeen wel goed heb gedaan en gok mezelf in op een 13/20 (ongeveer een 7).
Na de toets besloot ik naar de BNU (nationale universitaire bibliotheek) te lopen om mijn koffiehuizenboek in te leveren. Hier merkte je dat het dreigingsniveau van heel Frankrijk inderdaad verhoogd was, want nu keken ze goed je tas in en je kreeg allemaal zo’n luchthavenstalending langs je, zodat ze konden checken of je wat bij je droeg. Ik liep naar boven om mijn boek in te leveren en gelukkig ging het dit keer een stuk makkelijker dan de vorige keer, haha. Nu ik toch in de stad was, kon ik natuurlijk gelijk even een rondje lopen om de situatie aan te voelen. Ik zag dat alle bruggen waren afgesloten en dat er maar een paar wegen naar de stad leidden met polities, dus ik moest mijn jas buiten opendoen (het was 1 graden) en mijn tas opendoen. Het zorgde wel voor een veilig gevoel gelukkig. Ik liep door de straat vanaf Republique naar de kathedraal en zag inderdaad de doodse kerstmarkten. Een plek waar normaal zo veel vreugd is, was nu gevuld met onbegrip en mensen die niet precies wisten wat ze moesten doen - waarschijnlijk toeristen die voor de kerstmarkt kwamen. In de stad zelf zag ik nog niet eens zo veel soldaten. En ook van de verdere gebeurtenissen was niets te zien: er was niets afgezet. Place Kleber zou een beetje uit de route zijn, en ik gokte dat dat dezelfde lege sfeer zou zijn, dus sloeg ik linksaf langs de gave chocolatier en liep ik onder de boog ‘Strasbourg Capitale de Noel’ (die nu overal ter wereld op tv was) en liep ik het centrum uit langs de rivier, waar een dozijn politiebusjes klaarstond, elk gvuld met zo’n 8 à 10 soldaten of militairen. Ik sloeg de straat rechts in langs een school en liep zo weer terug richting de campus. Licht vielen er enkele sneeuwvlokjes, maar dat weerhield me er niet van Robert te sms’en met ‘SNEEUW!’, wat we altijd doen, zodra er enige vorm van sneeuw te bekennen is.
Ik liep door naar Carrefour om wat boodschappen te doen (vooral tomaten haha) en liep naar LeBel waar de hele klas childe. Hier hebben we met elkaar kunnen praten over het evenement van dinsdag en konden we vragen hoe de toets ging.
Camilla, Gilsun en Gulnur hadden hun presentatie over Jean-Marie le Pen en voor de les begon hoorde ik van de groep dat Neudorf nu weer afgezet was, omdat ze DNA hadden gevonden van de schutter - waarschijnlijk. Onder de les hebben we dus gezocht naar berichten, maar konden niet veel vinden.
Na de les wist ik niet helemaal wat ik wilde doen. Maria wilde graag samen naar huis, wat ik natuurlijk heel goed begreep, maar ik had een beetje het idee om toch misschien naar de stad te gaan met wat anderen. We stonden eerst voor de school een beetje te kletsen zonder concrete plannen te maken, en toen besloot ik toch mee te gaan naar de stad - deels omdat ik niet zeker wist of ik wel naar huis kon gaan of dat het nog afgezet zou zijn. We zouden wat gaan eten en drankjes doen om de examens af te sluiten. Onderweg deed de tram raar, stopte af en toe midden op de weg, wat ervoor zorgde dat we allemaal on edge waren. We stapten in de stad uit (op sommige stations konden we er niet uit omdat het afgezet was) en zijn toen naar een café gelopen. Helaas zat het vol en dus liepen Karin en ik naar Pur, want ze dachten niet dat er een bar op donderdagavond zou zijn rond kersttijd die plek had voor acht mensen. We besloten naar Bohemian Rhapsody te gaan, want die wilden we toch nog graag zien (en nu was het voor mijn nog maar vijf euro). Bij Pur aangekomen, zagen we dat ze net voor onze neus dichtgingen, terwijl ze open moeten zijn, dus gingen we door naar de bioscoop; de film zou over een kwartier al beginnen. Karin besloot voor popcorn te gaan als avondeten en ik wist dat ik mijn tomaatjes, crackers, nootjes en chocolade in mijn tas had, dus het was okay.
We kochten een ticket en liepen naar zaal 6. Het was een privézaal van MTV-cribs ongeveer. Er konden denk maar zo’n 50 mensen in totaal in en wij waren met 8 uiteindelijk (van mijn groep waren inmiddels dus alleen Karin en ik overgebleven). We zaten in het midden en hebben genoten van de film. Even de gedachten ergens anders was top!
Onder de film kreeg ik het gevoel dat ik mijn internet aan zou moeten zetten - misschien zou er nieuws zijn over de schutter - en deed dit meteen na de film. Het eerste bericht dat ik las kwam van mijn zus die zei ‘dader is dood’. Ook mijn tante had een link gestuurd. Verder had mijn klas een straatnaam genoemd die Karin en ik gelijk opzochten terwijl we nog bij de aftiteling van de film waren, en zagen dat dat een straat parallel was aan die van mij! Ik had even geen woorden, kreeg de kriebels en was disgusted. Inmiddels buiten wist ik niet of ik naar huis kon en kreeg een bericht van Cecile met dat ik niet naar huis kon, en ik had al doei gezegd tegen Karin. Ik liep naar 2 soldaten die met het leek wel speelgoedgeweren stonden te patrouilleren en te praten, en vroeg ik ze of ze wisten of ik naar Neudorf zou kunnen, omdat ik daar woonde. Ze waren enorm aardig maar hadden helaas geen idee, dus liep ik weer richting Karin. Maar toen bedacht ik me dat ik het beter gewoon kon proberen, dus ben ik gaan lopen (tram duurde nog 30 minuten en de gevoelstemperatuur was ongeveer -10). Ik belde Maria om te vragen of ze okay was, want zij was inmiddels alleen naar huis gegaan met de tram. Ze vertelde me dat ik het hele circus had gemist: helikopters boven ons huis, soldaten door de straat… Ik vroeg haar of ik naar huis kon, en ze zei dat ik via de andere kant van de straat waarschijnlijk gewoon naar huis zou kunnen komen. Omdat ik wist dat de schutter inmiddels was gedood, voelde ik me gewoon veilig en zag dat er meer op de straat liepen, dus het was helemaal goed. Ik probeerde ma te bellen, maar na twintig keer geprobeerd te hebben, besloot ik pa te bellen, die gelukkig gelijk opnam. Ik vertelde hem het verhaal en hij stelde me gerust. Daarna heb ik Marloes gebeld die kerstcadeautjes aan het inpakken was, en daarna heb ik Robert gebeld om hem in te lichten. Toen ik hem aan de telefoon had, liep ik inmiddels op Avenue de Colmar die vanuit de stad naar mijn huis leidt en zag meer en meer polities komen. Blauwe flikkerlichten waren in deze straten continu te zien en er reed een auto voorbij met jongeren die blij juichten dat de schutter gedood was. Toen ik dichterbij mijn huis kwam, (ik wist natuurlijk nog helemaal niet waar het was gebeurd op die straat, want het was een lange straat) zag ik dat de straat voor mij al geblokkeerd was, dus dat ik met geen mogelijkheid via mijn normale route naar huis zou kunnen komen. Het was vol met journalisten in iedere taal, gewone benieuwde mensen en soldaten. In de verte (tegenover mijn sportschool) zag ik op de hoek van de straat een groepje zwartgeklede soldaten staan en toen realiseerde ik me dat het daar was gebeurd: tegenover mijn sportschool (20 stappen), naast de tramhalte waar ik anders heen zou zijn gegaan en zo’n vijftig meter van mijn huis af. Aangezien het zo koud was, ben ik via een zijweggetje thuisgekomen en stond er rechts van mijn huis in de straat een politieauto die de weg blokkeerde, omringd met drie à vier soldaten met geweren. Ik liet overduidelijk zien dat ik mijn sleutels pakte, deed de deur open en er viel een blok van mijn schouders. Ik kon weer ademhalen als het ware. Diepe zucht in en uit en in de keuken kwam ik bij kennis. Ik hoorde Maria komen (ik had in de groepsapp gezegd dat ik thuis was) en we gaven elkaar een knuffel. We namen samen een thee en hebben alles even besproken. Wat een gekkigheid. Ik heb nog wat berichtjes gestuurd naar anderen en ben naar boven gegaan… Hier bedacht ik me dat ik ALTIJD op mijn gevoel moet vertrouwen… ik WIST gewoon dat er iets mis was. Mijn gevoel vertelde me dat er iets mis was… iets zat me niet lekker en uiteindelijk was mijn wijk totaal niet veilig en zat er een terrorist in mijn achtertuin - lekker dan. Maar goed ook dat ik gister niet uit huis ben gegaan, ‘zelfs niet naar de sportschool’ zoals ma zei. Boven wilde ik nieuws opzoeken, maar ik was eerlijk gezegd te moe om wat te doen, dus heb ik geprobeerd te gaan slapen. Maar voordat ik mijn bed instapte, deed ik het raam open dat ik vanmorgen ook open had gedaan, en zag nu rechts dat er blauwe lichtflikkeringen van politieauto’s waren en dus vanuit mijn kamer kon ik het gevoel van het hele tafereel meekrijgen. Het is dat er huizen stonden, maar anders had ik alles kunnen zien. Gelukkig van niet!
Ik moet zeggen dat ik me heel slecht heb kunnen focussen vandaag en heb dus met moeite Institutions geleerd. Om even wat frisse lucht te krijgen na een dag binnen te hebben gezeten, deed ik een keer mijn andere raam open, vlakbij mijn bed, om uitzicht te hebben op de tuin, kijkend om me heen, ik denk om ook de buurt te checken. De hele ochtend hoorde ik sirenes in de verte en was er heilig van overtuigd dat er wat aan de hand was op de Frans-Duitse grens, maar ondertussen moest ik proberen mijn hoofd bij de studie te houden. Mr. Kostka stuurde me een email of ik het protocol van Parijs in PDF zou kunnen sturen, en wanneer we het examen zouden willen hebben. Toen ik dit naar de klas stuurde, werden ze allemaal natuurlijk razend, want hoe kan je in deze omstandigheden in een examenweek nog een examen plannen last-minute wanneer de helft zijn vliegtickets al heeft geboekt?! Ik negeerde ze even en probeerde nog wat verder te leren, ook al had ik brain fog helaas.
Om 13h30 ben ik naar school gelopen en kwam om 14h15 op school aan. Hier aangekomen, was ik een kwartier te vroeg en de lerares zat al in het lokaal. Ze vroeg of ik al wilde beginnen of dat ik het nog even door wilde lezen, maar ik koos voor de laatste optie. Dus terwijl ik tegenover haar zat, las ik nog de laatste dingen over commissies en verdragen en om 14h30 was het tijd. Ik mocht 3 vd 5 vragen kiezen en ze waren hetzelfde als die van de rest van de klas, die om 14h waren begonnen. Eerst mocht ik notities maken en daarna hadden we een gesprekje en schreef ze alles op wat ik zei. Na afloop had ze een pokerface, dus ik kon niet van haar gezicht aflezen of ik het nu goed had gedaan of niet. Ik denk dat ik het over het algemeen wel goed heb gedaan en gok mezelf in op een 13/20 (ongeveer een 7).
Na de toets besloot ik naar de BNU (nationale universitaire bibliotheek) te lopen om mijn koffiehuizenboek in te leveren. Hier merkte je dat het dreigingsniveau van heel Frankrijk inderdaad verhoogd was, want nu keken ze goed je tas in en je kreeg allemaal zo’n luchthavenstalending langs je, zodat ze konden checken of je wat bij je droeg. Ik liep naar boven om mijn boek in te leveren en gelukkig ging het dit keer een stuk makkelijker dan de vorige keer, haha. Nu ik toch in de stad was, kon ik natuurlijk gelijk even een rondje lopen om de situatie aan te voelen. Ik zag dat alle bruggen waren afgesloten en dat er maar een paar wegen naar de stad leidden met polities, dus ik moest mijn jas buiten opendoen (het was 1 graden) en mijn tas opendoen. Het zorgde wel voor een veilig gevoel gelukkig. Ik liep door de straat vanaf Republique naar de kathedraal en zag inderdaad de doodse kerstmarkten. Een plek waar normaal zo veel vreugd is, was nu gevuld met onbegrip en mensen die niet precies wisten wat ze moesten doen - waarschijnlijk toeristen die voor de kerstmarkt kwamen. In de stad zelf zag ik nog niet eens zo veel soldaten. En ook van de verdere gebeurtenissen was niets te zien: er was niets afgezet. Place Kleber zou een beetje uit de route zijn, en ik gokte dat dat dezelfde lege sfeer zou zijn, dus sloeg ik linksaf langs de gave chocolatier en liep ik onder de boog ‘Strasbourg Capitale de Noel’ (die nu overal ter wereld op tv was) en liep ik het centrum uit langs de rivier, waar een dozijn politiebusjes klaarstond, elk gvuld met zo’n 8 à 10 soldaten of militairen. Ik sloeg de straat rechts in langs een school en liep zo weer terug richting de campus. Licht vielen er enkele sneeuwvlokjes, maar dat weerhield me er niet van Robert te sms’en met ‘SNEEUW!’, wat we altijd doen, zodra er enige vorm van sneeuw te bekennen is.
Ik liep door naar Carrefour om wat boodschappen te doen (vooral tomaten haha) en liep naar LeBel waar de hele klas childe. Hier hebben we met elkaar kunnen praten over het evenement van dinsdag en konden we vragen hoe de toets ging.
Camilla, Gilsun en Gulnur hadden hun presentatie over Jean-Marie le Pen en voor de les begon hoorde ik van de groep dat Neudorf nu weer afgezet was, omdat ze DNA hadden gevonden van de schutter - waarschijnlijk. Onder de les hebben we dus gezocht naar berichten, maar konden niet veel vinden.
Na de les wist ik niet helemaal wat ik wilde doen. Maria wilde graag samen naar huis, wat ik natuurlijk heel goed begreep, maar ik had een beetje het idee om toch misschien naar de stad te gaan met wat anderen. We stonden eerst voor de school een beetje te kletsen zonder concrete plannen te maken, en toen besloot ik toch mee te gaan naar de stad - deels omdat ik niet zeker wist of ik wel naar huis kon gaan of dat het nog afgezet zou zijn. We zouden wat gaan eten en drankjes doen om de examens af te sluiten. Onderweg deed de tram raar, stopte af en toe midden op de weg, wat ervoor zorgde dat we allemaal on edge waren. We stapten in de stad uit (op sommige stations konden we er niet uit omdat het afgezet was) en zijn toen naar een café gelopen. Helaas zat het vol en dus liepen Karin en ik naar Pur, want ze dachten niet dat er een bar op donderdagavond zou zijn rond kersttijd die plek had voor acht mensen. We besloten naar Bohemian Rhapsody te gaan, want die wilden we toch nog graag zien (en nu was het voor mijn nog maar vijf euro). Bij Pur aangekomen, zagen we dat ze net voor onze neus dichtgingen, terwijl ze open moeten zijn, dus gingen we door naar de bioscoop; de film zou over een kwartier al beginnen. Karin besloot voor popcorn te gaan als avondeten en ik wist dat ik mijn tomaatjes, crackers, nootjes en chocolade in mijn tas had, dus het was okay.
We kochten een ticket en liepen naar zaal 6. Het was een privézaal van MTV-cribs ongeveer. Er konden denk maar zo’n 50 mensen in totaal in en wij waren met 8 uiteindelijk (van mijn groep waren inmiddels dus alleen Karin en ik overgebleven). We zaten in het midden en hebben genoten van de film. Even de gedachten ergens anders was top!
Onder de film kreeg ik het gevoel dat ik mijn internet aan zou moeten zetten - misschien zou er nieuws zijn over de schutter - en deed dit meteen na de film. Het eerste bericht dat ik las kwam van mijn zus die zei ‘dader is dood’. Ook mijn tante had een link gestuurd. Verder had mijn klas een straatnaam genoemd die Karin en ik gelijk opzochten terwijl we nog bij de aftiteling van de film waren, en zagen dat dat een straat parallel was aan die van mij! Ik had even geen woorden, kreeg de kriebels en was disgusted. Inmiddels buiten wist ik niet of ik naar huis kon en kreeg een bericht van Cecile met dat ik niet naar huis kon, en ik had al doei gezegd tegen Karin. Ik liep naar 2 soldaten die met het leek wel speelgoedgeweren stonden te patrouilleren en te praten, en vroeg ik ze of ze wisten of ik naar Neudorf zou kunnen, omdat ik daar woonde. Ze waren enorm aardig maar hadden helaas geen idee, dus liep ik weer richting Karin. Maar toen bedacht ik me dat ik het beter gewoon kon proberen, dus ben ik gaan lopen (tram duurde nog 30 minuten en de gevoelstemperatuur was ongeveer -10). Ik belde Maria om te vragen of ze okay was, want zij was inmiddels alleen naar huis gegaan met de tram. Ze vertelde me dat ik het hele circus had gemist: helikopters boven ons huis, soldaten door de straat… Ik vroeg haar of ik naar huis kon, en ze zei dat ik via de andere kant van de straat waarschijnlijk gewoon naar huis zou kunnen komen. Omdat ik wist dat de schutter inmiddels was gedood, voelde ik me gewoon veilig en zag dat er meer op de straat liepen, dus het was helemaal goed. Ik probeerde ma te bellen, maar na twintig keer geprobeerd te hebben, besloot ik pa te bellen, die gelukkig gelijk opnam. Ik vertelde hem het verhaal en hij stelde me gerust. Daarna heb ik Marloes gebeld die kerstcadeautjes aan het inpakken was, en daarna heb ik Robert gebeld om hem in te lichten. Toen ik hem aan de telefoon had, liep ik inmiddels op Avenue de Colmar die vanuit de stad naar mijn huis leidt en zag meer en meer polities komen. Blauwe flikkerlichten waren in deze straten continu te zien en er reed een auto voorbij met jongeren die blij juichten dat de schutter gedood was. Toen ik dichterbij mijn huis kwam, (ik wist natuurlijk nog helemaal niet waar het was gebeurd op die straat, want het was een lange straat) zag ik dat de straat voor mij al geblokkeerd was, dus dat ik met geen mogelijkheid via mijn normale route naar huis zou kunnen komen. Het was vol met journalisten in iedere taal, gewone benieuwde mensen en soldaten. In de verte (tegenover mijn sportschool) zag ik op de hoek van de straat een groepje zwartgeklede soldaten staan en toen realiseerde ik me dat het daar was gebeurd: tegenover mijn sportschool (20 stappen), naast de tramhalte waar ik anders heen zou zijn gegaan en zo’n vijftig meter van mijn huis af. Aangezien het zo koud was, ben ik via een zijweggetje thuisgekomen en stond er rechts van mijn huis in de straat een politieauto die de weg blokkeerde, omringd met drie à vier soldaten met geweren. Ik liet overduidelijk zien dat ik mijn sleutels pakte, deed de deur open en er viel een blok van mijn schouders. Ik kon weer ademhalen als het ware. Diepe zucht in en uit en in de keuken kwam ik bij kennis. Ik hoorde Maria komen (ik had in de groepsapp gezegd dat ik thuis was) en we gaven elkaar een knuffel. We namen samen een thee en hebben alles even besproken. Wat een gekkigheid. Ik heb nog wat berichtjes gestuurd naar anderen en ben naar boven gegaan… Hier bedacht ik me dat ik ALTIJD op mijn gevoel moet vertrouwen… ik WIST gewoon dat er iets mis was. Mijn gevoel vertelde me dat er iets mis was… iets zat me niet lekker en uiteindelijk was mijn wijk totaal niet veilig en zat er een terrorist in mijn achtertuin - lekker dan. Maar goed ook dat ik gister niet uit huis ben gegaan, ‘zelfs niet naar de sportschool’ zoals ma zei. Boven wilde ik nieuws opzoeken, maar ik was eerlijk gezegd te moe om wat te doen, dus heb ik geprobeerd te gaan slapen. Maar voordat ik mijn bed instapte, deed ik het raam open dat ik vanmorgen ook open had gedaan, en zag nu rechts dat er blauwe lichtflikkeringen van politieauto’s waren en dus vanuit mijn kamer kon ik het gevoel van het hele tafereel meekrijgen. Het is dat er huizen stonden, maar anders had ik alles kunnen zien. Gelukkig van niet!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
