De interessantste ochtend ooit!
Blijf op de hoogte en volg Leonie
09 Augustus 2019 | Mexico, Mexico-stad
Dit was echt de meest random ochtend ooit.
In de ochtend lag er een plas water in mijn badkamer (in de nacht ook al), dus moest ik mijn matje een paar keer uitwringen. Ik hoop dat het van mijn wasbak komt en ik denk dat als ik het kraantje niet verschrikkelijk vastdraai, er water aan de onderkant ontstaat, maar dit is iets om nog verder te onderzoeken.
Ik heb met Suus wat gepraat, aangezien zij nog steeds in Taiwan zit en als het ochtend voor mij is, is het avond voor haar. Ondertussen heb ik ontbeten en wat op mijn laptop gerommeld. Ik besloot ‘Point Break’ af te kijken en daarna was ik zo moe (waarschijnlijk door hEDS), en wilde eigenlijk de hele dag in bed blijven. Mijn spieren gaven rare tintelingetjes, ik spande ze onbewust aan en ik was helemaal out alsof het midden in de nacht was.
Maar ik bedacht me ook dat ik toch echt weer water nodig had, en mijn tomaten begonnen ook op te raken… kortom: het was tijd om naar de Superama te gaan!
Ik pakte een wandelwagentje, en liep leuk door de winkel, op zoek naar comfort food voor een ‘ziek’ dagje thuis, toen er een man naar me toe kwam. Hij had een hoedje op en was naar mijn mening een jaar of 70. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en zo raakten we aan de praat. Ik vertelde over mijn studie en over cultureel erfgoed en toen begon hij over rechten. ‘Ja dan heb jij zeker rechten nodig!’ en zo praatten we verder. Op een gegeven moment vertelde hij dat hij een professor is van UNAM op de noordelijke campus, in rechten. Hij vertelde zijn naam en wilde graag dat ik zijn nummer had, zodat ik hem kon contacten, en dat schreef ik op in mijn mobiel. ‘Wacht, ik heb een interessant boek voor jou. Als je hier twee minuten wacht, dan haal ik het voor je’. Stomverbaasd dat dit aan het gebeuren was in een supermarkt zei ik dat ik op hem zou wachten, en ging bij de spaghetti kijken, naast de ingang van de winkel. En inderdaad twee minuten verder, kwam de meneer terug met een boek in zijn handen, liep naar me toe en gaf het me. Het was nog helemaal in het plastic en warempel; zijn naam stond op de voorkant! Ik stond dus te praten met de schrijver van een boek over de trade-agreements tussen Noord-Amerika, Mexico en de invloed van Ierland!! Het was wel helemaal Spaanstalig, maar ik zie het als een uitdaging. Hij vertelde me dat zijn familie uit het Baskenland in Augustus langskomt en hij zou graag willen dat ze mij ontmoeten…, dus ik moet hem een berichtje sturen. Ik ga er nog even over nadenken, maar grappig is het wel. ‘Sorry dat ik zo veel tijd van je in beslag heb genomen…’ ‘Nee, geeft niet, meneer!’ ‘… maar je hebt er wel een mooi boek voor in de plaats’! Hahah, glimlachend vervolgde ik mijn weg in de supermarkt en liep vervolgens weer met veel terug, waaronder 2x 6liter flessen, want de andere waren niet meer in de aanbieding. De inpakvrouw bij de kassa (hier pakken ze alles voor je in) begon ook al zo leuk tegen me te praten en keek me heel lief aan en zei ‘you’re a beautiful girl’. Aww… ‘Fijne dag!!’
Toen ik terugliep naar huis ging het nog redelijk goed met de vracht. Voor de poort belde precies een buurman aan, zodat ik niet moeilijk hoefde te doen en de deurman deed de poort open. ‘Zal ik je helpen tillen?’ ‘Ja, graag!’. Samen liepen we naar mijn casa en raakten we aan de praat. Het bleek een (ik denk zo’n 50-jarige) gepensioneerde piloot van de air force van Finland te zijn! We hadden het over zijn reizen hier, zijn vriendin, hoe veilig het hier is en hij gaf me wat tips. Hij zei dat als ik iets nodig heb, zoals een tandarts of iets, ik hem altijd kan bereiken, en hij weet de goede plekken te vinden. We voegden elkaar toe op Facebook en vervolgden de dag.
Na deze interessante ochtend was het tijd voor mijn fysio, douche en lunch, die ik buiten genuttigd heb. Het was vanmorgen koud, dus ging ik in mijn lange broek en truitje shoppen. Toen ik terugkwam was het erg warm geworden, en heb ik me verkleed in mijn nieuwe zwarte broekje met een hemdje. Vers van de pers ging ik naar mijn klasgenootjes die in Coyoacán aan het lunchen waren. Door alle gesprekken vanochtend was ik soortement laat en dus at ik thuis even wat voordat ik naar ze toe kwam. Dit was de eerste keer in het centrum van Coyoacán van mij, en het was maar op 15/20 minuutjes loopafstand (achter Superama blijkbaar). Wat een gaaf stuk Mexico! Dit is echt wat je bedenkt bij Mexico: kleurrijke straatjes met mooie bougainville, kleine, nette straatjes die een beetje scheeflopen en uitkomen op een groot plein. Ik heb mijn vrienden opgehaald in ‘La Coyoacána’, wat blijkbaar door Lonely Planet als erg goed werd beschouwd. Ik kwam precies op het goede moment: de shotjes werden uitgedeeld als toetje, net als in Griekenland, haha. Het heet hier ‘mezclan’ en is een roze drankje gemaakt van Tequila. Ik vond het lekker! Maar ik wil niet dat ik weer zo’n erge last heb van alcohol voor mijn spieren de volgende dag, dus hield ik het bij twee slokjes.
Toen we uit het restaurant kwamen, zei ik dat ik het centrum wel even wilde verkennen, en samen liepen we naar het grote plein. Hier was van alles aan de hand en er was veel muziek. Er waren mensen die zelfgemaakte dieren boven hen vasthielden en een toneelstuk opvoerden met muziek over een hert dat werd gepakt door een pak wolven. We liepen naar de markt die twee verdiepingen hoog was, tussen alle kleurrijke blauwe, rode en gele gebouwen in en hierna splitsten we weer. Ik wilde nog even een klein rondje lopen en de rest ging thuis rusten voordat ze vanavond uit zouden gaan. Ik heb zelf nog even de kerk bezocht, en ik vond hem interessanter dan de kerken op het grote plein in het centrum van Mexico-City! Het was vol goud en de schilderingen zijn erg mooi gemaakt. Het gaf een rustig gevoel. Maar ik moet zeggen dat de ‘poppen’ erg onrealistisch gemaakt zijn en het meer iets weghad van de Efteling, maar dat terzijde.
Na nog een Mexicaanse dans te hebben aanschouwd, liep ik met donkere wolken boven me terug naar huis. Ik heb het gelukkig droog gehouden en de bui is langzamerhand verdwenen. Zo kon ik heerlijk mijn diner buiten eten en nog even de dag nagaan.
In de avond heb ik met mijn laptop op bed gechilld en heb ik een aflevering van ‘Black Mirror’ gekeken. Om kwart voor tien was het bedtijd voor mij!
In de ochtend lag er een plas water in mijn badkamer (in de nacht ook al), dus moest ik mijn matje een paar keer uitwringen. Ik hoop dat het van mijn wasbak komt en ik denk dat als ik het kraantje niet verschrikkelijk vastdraai, er water aan de onderkant ontstaat, maar dit is iets om nog verder te onderzoeken.
Ik heb met Suus wat gepraat, aangezien zij nog steeds in Taiwan zit en als het ochtend voor mij is, is het avond voor haar. Ondertussen heb ik ontbeten en wat op mijn laptop gerommeld. Ik besloot ‘Point Break’ af te kijken en daarna was ik zo moe (waarschijnlijk door hEDS), en wilde eigenlijk de hele dag in bed blijven. Mijn spieren gaven rare tintelingetjes, ik spande ze onbewust aan en ik was helemaal out alsof het midden in de nacht was.
Maar ik bedacht me ook dat ik toch echt weer water nodig had, en mijn tomaten begonnen ook op te raken… kortom: het was tijd om naar de Superama te gaan!
Ik pakte een wandelwagentje, en liep leuk door de winkel, op zoek naar comfort food voor een ‘ziek’ dagje thuis, toen er een man naar me toe kwam. Hij had een hoedje op en was naar mijn mening een jaar of 70. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en zo raakten we aan de praat. Ik vertelde over mijn studie en over cultureel erfgoed en toen begon hij over rechten. ‘Ja dan heb jij zeker rechten nodig!’ en zo praatten we verder. Op een gegeven moment vertelde hij dat hij een professor is van UNAM op de noordelijke campus, in rechten. Hij vertelde zijn naam en wilde graag dat ik zijn nummer had, zodat ik hem kon contacten, en dat schreef ik op in mijn mobiel. ‘Wacht, ik heb een interessant boek voor jou. Als je hier twee minuten wacht, dan haal ik het voor je’. Stomverbaasd dat dit aan het gebeuren was in een supermarkt zei ik dat ik op hem zou wachten, en ging bij de spaghetti kijken, naast de ingang van de winkel. En inderdaad twee minuten verder, kwam de meneer terug met een boek in zijn handen, liep naar me toe en gaf het me. Het was nog helemaal in het plastic en warempel; zijn naam stond op de voorkant! Ik stond dus te praten met de schrijver van een boek over de trade-agreements tussen Noord-Amerika, Mexico en de invloed van Ierland!! Het was wel helemaal Spaanstalig, maar ik zie het als een uitdaging. Hij vertelde me dat zijn familie uit het Baskenland in Augustus langskomt en hij zou graag willen dat ze mij ontmoeten…, dus ik moet hem een berichtje sturen. Ik ga er nog even over nadenken, maar grappig is het wel. ‘Sorry dat ik zo veel tijd van je in beslag heb genomen…’ ‘Nee, geeft niet, meneer!’ ‘… maar je hebt er wel een mooi boek voor in de plaats’! Hahah, glimlachend vervolgde ik mijn weg in de supermarkt en liep vervolgens weer met veel terug, waaronder 2x 6liter flessen, want de andere waren niet meer in de aanbieding. De inpakvrouw bij de kassa (hier pakken ze alles voor je in) begon ook al zo leuk tegen me te praten en keek me heel lief aan en zei ‘you’re a beautiful girl’. Aww… ‘Fijne dag!!’
Toen ik terugliep naar huis ging het nog redelijk goed met de vracht. Voor de poort belde precies een buurman aan, zodat ik niet moeilijk hoefde te doen en de deurman deed de poort open. ‘Zal ik je helpen tillen?’ ‘Ja, graag!’. Samen liepen we naar mijn casa en raakten we aan de praat. Het bleek een (ik denk zo’n 50-jarige) gepensioneerde piloot van de air force van Finland te zijn! We hadden het over zijn reizen hier, zijn vriendin, hoe veilig het hier is en hij gaf me wat tips. Hij zei dat als ik iets nodig heb, zoals een tandarts of iets, ik hem altijd kan bereiken, en hij weet de goede plekken te vinden. We voegden elkaar toe op Facebook en vervolgden de dag.
Na deze interessante ochtend was het tijd voor mijn fysio, douche en lunch, die ik buiten genuttigd heb. Het was vanmorgen koud, dus ging ik in mijn lange broek en truitje shoppen. Toen ik terugkwam was het erg warm geworden, en heb ik me verkleed in mijn nieuwe zwarte broekje met een hemdje. Vers van de pers ging ik naar mijn klasgenootjes die in Coyoacán aan het lunchen waren. Door alle gesprekken vanochtend was ik soortement laat en dus at ik thuis even wat voordat ik naar ze toe kwam. Dit was de eerste keer in het centrum van Coyoacán van mij, en het was maar op 15/20 minuutjes loopafstand (achter Superama blijkbaar). Wat een gaaf stuk Mexico! Dit is echt wat je bedenkt bij Mexico: kleurrijke straatjes met mooie bougainville, kleine, nette straatjes die een beetje scheeflopen en uitkomen op een groot plein. Ik heb mijn vrienden opgehaald in ‘La Coyoacána’, wat blijkbaar door Lonely Planet als erg goed werd beschouwd. Ik kwam precies op het goede moment: de shotjes werden uitgedeeld als toetje, net als in Griekenland, haha. Het heet hier ‘mezclan’ en is een roze drankje gemaakt van Tequila. Ik vond het lekker! Maar ik wil niet dat ik weer zo’n erge last heb van alcohol voor mijn spieren de volgende dag, dus hield ik het bij twee slokjes.
Toen we uit het restaurant kwamen, zei ik dat ik het centrum wel even wilde verkennen, en samen liepen we naar het grote plein. Hier was van alles aan de hand en er was veel muziek. Er waren mensen die zelfgemaakte dieren boven hen vasthielden en een toneelstuk opvoerden met muziek over een hert dat werd gepakt door een pak wolven. We liepen naar de markt die twee verdiepingen hoog was, tussen alle kleurrijke blauwe, rode en gele gebouwen in en hierna splitsten we weer. Ik wilde nog even een klein rondje lopen en de rest ging thuis rusten voordat ze vanavond uit zouden gaan. Ik heb zelf nog even de kerk bezocht, en ik vond hem interessanter dan de kerken op het grote plein in het centrum van Mexico-City! Het was vol goud en de schilderingen zijn erg mooi gemaakt. Het gaf een rustig gevoel. Maar ik moet zeggen dat de ‘poppen’ erg onrealistisch gemaakt zijn en het meer iets weghad van de Efteling, maar dat terzijde.
Na nog een Mexicaanse dans te hebben aanschouwd, liep ik met donkere wolken boven me terug naar huis. Ik heb het gelukkig droog gehouden en de bui is langzamerhand verdwenen. Zo kon ik heerlijk mijn diner buiten eten en nog even de dag nagaan.
In de avond heb ik met mijn laptop op bed gechilld en heb ik een aflevering van ‘Black Mirror’ gekeken. Om kwart voor tien was het bedtijd voor mij!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
