Karin dag

Vandaag was het zover… de koffers zouden eindelijk verhuisd worden naar het nieuwe permanente adres voor de komende maanden! Maria had contact met de jongens die zouden komen helpen, dus ik sprak met haar af dat ik met Karin bij het nieuwe adres zou wachten. Ik ging naar Frans waar we van lokaal wisselden, omdat het toch wel een beetje te klein was voor ons. Van alle gekkigheid - en benauwdheid in de klas - kreeg ik een bloedneus, wat me erg aan vijf jaar geleden op school in Besancon deed denken! Karin hielp me gelukkig met een zakdoek en het was precies in de pauze, dus het kwam nog mooi uit ook.
Na de les vroeg ik de lerares of we een toets kregen en ze keek me aan met een hoofd van dat we het eigenlijk niet mochten wisten en zei toen dat we inderdaad een toets krijgen aan het eind om te zien of we verbeterd zijn.
Na school liep Karin mee naar mijn nieuwe adres, maar eerst gingen we bij een boulangerie-patisserie langs, en even serieus: die gebakjes en broodjes hier zijn echt the next level. Nederland is er niets bij! Karin nam een quiche en ik voelde me niet goed na mijn spelt cracker dus ik besloot later wat in de stad te nemen. Onderweg kon ik Maria niet bereiken en wist ik dus niet of het allemaal überhaupt goed was gegaan, of er inderdaad iemand van facebook was komen opdagen die we helemaal niet kenden en of Maria nog in leve was. Tegelijkertijd kreeg ik van Cecile een bericht met dat ze beneden stond en niet kon parkeren, dus of de koffers er al waren. Na even in twijfel te hebben gezeten, vertelde Maria me dat het allemaal goed was gegaan en dat de koffers op weg waren naar het nieuwe adres. In de verte zag ik precies een auto vol koffers open staan en kwamen Cecile, die jongen die had geholpen en zijn vriendin de auto uit zetten. Ik vroeg of ze misschien de koffers boven konden zetten en zo gevraagd zo gedaan, want de überzware koffers werden voor mijn ogen zo naar boven getild in een grote omhelzing. Geweldig! Die jongen kreeg dus zes Leffe biertjes, omdat hij alleen was gekomen en zei dat hij er gelijk al een op had gedronken bij Rue Munch. Merci merci beaucoup beacoup beacoup en weer verder.
Cecile legde een paar dingen uit en daarna ging ik met Karin mee naar haar huis om even haar quiche verder op te eten. Ik had inmiddels snoeptomaatjes gescoord, dus ik was ook weer happy. Hierna gingen we lekker de stad in voor een koffie.
We belandden bij dezelfde koffietent als waar ik had ontbeten met Marloes en ma en ik nam dus ook weer precies hetzelfde: een bak fruit met een grand cafe… hopen dat ik me wat beter zou voelen. Hier hebben we lekker lang gekletst over ons leven en hoe we bij Euroculture terecht zijn gekomen. Zij heeft twee bachelors gevolgd en wist ook niet wat ze wilde doen, is ook talen gaan studeren, ook in Portugal geweest om een maand de taal te leren en is erg geïnteresseerd in cultuur. Nou, degenen die mij goed kennen zien gelijk dat dit een goede match is want we hadden het de hele dag goed naar ons zin! We vervolgden de reis naar de LUSH om even een rondje te lopen en van de heerlijke geuren te genieten en daarna gingen we naar een chocoladewinkel naast die koffietent dat iets met Mathilde heette. Wat een goud tent! Vol chocola en leuke snuisterijtjes. De jongen achter de kassa vroeg waar we vandaan kwamen en we raakten in gesprek. Achter hem hingen allemaal erg intrigerende bottles vloeistof dus ik vroeg natuurlijk wat dat was. Bleek het allemaal likeur te zijn in verschillende kleuren… en zo vonden wij onszelf vijf seconden later drie shotjes drinken: iets met rum, cosmopolitan en limoncello. De cosmopolitan viel bij mij wel erg in de smaak. Maar wat een lol joh, even een paar shotjes drinken in een chocoladewinkel op vrijdagmiddag, want ja, waarom niet? Daarna gingen we nog naar Place Kleber om een wifibox voor Karin te scoren, maar tevergeefs.
Ik vertelde haar dat ik nu eindelijk toch echt een keer geld bij het hotel moest terugvragen en dus gingen we naar Hotel Bruxelles om geld te innen (geld van ma en Loes is er vorige week twee keer afgehaald). Daar aangekomen, zat er een andere vrouw achter de balie en dus kon ze niets anders doen dan me stom aankijken en zeggen dat het haar speet en dat ik het eerst aan de bank moest vragen en anders maandagochtend weer terug zou moeten komen. Ain’t nobody got time fo that?!
Hierna ging Karin terug naar haar studio en besloot ik een kerk te bezoeken vlakbij het hotel. Daarna liep ik zelf eventjes rond en kwam de HEMA tegen, waar ik natuurlijk eventjes naar binnen ben gegaan. Daar hadden ze ook kruidnoten haha en alle dingen die ik mee had genomen voor de meiden hier om te proberen (stroopwafels, kaneelkussentjes en dropjes), maargoed, het idee is leuk. De stad is echt nog veel groter dan ik dacht en ik had inmiddels enorme last gekregen van mijn heup en been en rug en hoopte dat ik terug was in de airbnb, maar ik moest nog wel even.
Ik besloot eens via de linkerkant terug te lopen van de kathedraal terwijl ik altijd via rechts ga en kwam zo precies Maria en Gulnur tegen. En was dat even mooi; ik had Maria toch echt nodig voor de sleutel, anders had ik buiten gestaan in mijn eigen misère, dus dit was het lot.
In de avond heb ik het rustig aan gedaan. Ik besloot thuis te blijven en niet mee te gaan naar de ‘pub crawl’ (kroegentocht). Ik kon echt niet meer lopen, ieder gewricht deed pijn en klopte als een bezetene en bukken was al helemaal een ramp. Alle hypermobiele mensen zullen me snappen als geen ander. En voor alle andere die denken; mietje, je moet lekker uitgaan met die meiden in de eerste paar weken: nee jongens het gaat echt niet. Ik wilde met heel mijn hart gaan, maar na vijf jaar van deze ‘aandoening’ weet ik wel een keer wat goed is voor mezelf. Vandaar besloot ik lekker languit op bed te liggen en deze dagboeken te schrijven, bonnen uit te rekenen, mails te schrijven en wat filmpjes te kijken op YouTube. Echt eens even tijd voor mezelf, want Maria ging naar een Russisch feestje waar ze op kwam door die jongen die ons hielp vanmiddag (zijn vriendin komt uit Oekraïne; hij is zelf Frans). Heerlijke avond!