Vosges; mijn persoonlijke levensechte Efteling

Vandaag was weer een hele leuke dag!
Lekker rustig ontbeten, geskypet met Anthony en daarna wat aan mijn huiswerk proberen te doen. Ik kon nu gelukkig eindelijk de was doen, want Cecile had eindelijk op ‘départ’ gedrukt, dus haar was was klaar. Nu was het de beurt aan mijn zwarte goed, haha.
Ik besloot nog wat onderzoek te doen naar de scholen in Bilbao en Olomouc en ben inmiddels in contact met alumni die er vorig jaar hebben gestudeerd, dus kon ik wat vragen stellen :). Wat neemt dit veel tijd in beslag, zeg!
Om 12u ging ik naar beneden om te lunchen en het was heerlijk weer. Cecile had de keukendeuren naar buiten open gezet en we hebben samen op de patio geluncht in het zonnetje. Hier heb ik mijn Frans eindelijk kunnen oefenen, want ze praat altijd Engels tegen Maria. Ik ben echt een hakkelende francaise, maar het gaat… langzaam…. Om 13u zou Maria terugkomen van de Russische kerk, maar ze was laat, dus gingen we pas 13h30 op avontuur.
We stapten Ceciles rode grote auto in (ik rechtsachterin, ‘mijn plekje’, net als thuis) en Maria voorin, want die had de hele koelkast meegenomen en op haar schoot gedeponeerd als lunch (bij haar kerk moeten ze iedere maand 1x 3 dagen soortement ‘vasten’ en dan ook nog eens geen ei/vlees/vis eten… ik weet niet waar dat goed voor is, maar ze had dus honger).
We reden de snelweg op en zagen gelijk ‘de bergen’ waar we heen gingen: de Vosges/‘Vosgezen’ in het Nederlands. Het was een prachtige dag! Eerst dachten we dat het nog te groen was, maar we zagen al snel dat de bomen toch al wel wat geel aan het kleuren waren. Cecile zei ook dat ze blij was met de kleuren, want twee weken geleden was alles nog enorm groen. We namen de toeristische route, want we reden eerst door wat hele schattige dorpjes, allemaal met de Alsace-stijl qua huizen, dus met die houten balken aan de buitenkant, en alle huizen waren enorm kleurrijk aan de buitenkant, met ongeveer overal geraniums aan de buitenkant. Af en toe was er een waterput in het midden van een dorpje en af en toe reden we onder de stadspoort door; alle dorpjes leken op elkaar, maar waren toch net wat anders. Het was echt enorm pittoresk en de dorpjes deden me denken aan de Efteling. Een levensechte Efteling waar je doorheen reed en een deel van uit kon maken… hoe gaaf is dat?! (iedereen die mij kent weet dat ik enorm van de middeleeuwse stijl houd, dus dit was geweldig)
Langzamerhand kwamen we dichterbij de bergen en het bos en reden we de weg omhoog. Het was een heel eind; 1000m in totaal! De bomen waren redelijk groen, maar af en toe waren er wat gele/oranje tussen. Hier vroegen we aan elkaar of er ‘gevaarlijke’ dieren waren in bossen in onze eigen landen, en kwamen erop uit dat het bij alle drie niet het geval was… dus konden we ook hier in Frankrijk met een gerust hart lopen.
Bovenin stapten we uit en begonnen we onze wandelroute van een uur. Het voelde alsof ik in de film ‘Twilight’ terecht was gekomen door de grote hoge bomen en het mos. Af en toe maakten we wat foto’s en liep Cecile een eind voor Maria en mij, want ze had het niet door haha. Uiteindelijk kwamen we uit bij een mooi uitzicht over een plat stuk land en zagen we dorpjes in de verte met bergen op de achtergrond, wat de Alpen of Zwitserland moest zijn. Hier stelde ik voor een selfie te maken, want ik wilde natuurlijk wel met Cecile op de foto, haha. Na nog een boel ‘bonjour’s tegen andere wandelaars kwamen we uit op een andere plek met uitzicht en werden er nog wat foto’s gemaakt. Het uiteindelijke doel van de trip was Mont Saint Odine, wat een klooster is/was en ook een hotel. Het deed me een beetje aan Staverden denken, want het was erg netjes en mooi ingericht buiten. We liepen wat kloosters in en uit (enorm decoratief met gouden mozaïek) en liepen toen de grote ‘kerk’ in, met een mooie tuin. Hier merkte ik dat mijn heup het niet zo leuk vond om in een bos te lopen met ongelijke ondergrond, maar ik kon het een beetje masseren. Ik weet niet zo veel van Mont Saint Odine, maar Saint Odine is blijkbaar een heilige die door tranen mensen weer kon laten zien of iets…
Hier zag ik ook een ezel buiten!! Yay! :) Daarna gingen we weer terug naar de auto en vroeg Cecile of we vroeg of laat terug wilden zijn en ik zei dat het me echt niet uitmaakte en Maria stemde in, dus gingen we verder door de kleine dorpjes. We namen natuurlijk de ‘route des vins (wijnroute)’! Het was prachtig! De wijngaarden waren geel gekleurd met af en toe een rood blaadje. En af en toe hingen er druiventrossen aan. Cecile zei dat de wijn van hier vooral wit is; de rode is niet lekker, die moet koud gedronken worden. Riesling (droge wijn), Muscat (iets zoetere witte wijn) en Cremant (champagne) zijn wijnen die hier vooral worden geproduceerd. Ook pinot noir (rode wijn) wordt hier geproduceerd en een hele moeilijke Duitse naam die ik niet meer weet.
We reden door de wijngaarden en kwamen weer uit bij een paar dorpjes. Uiteindelijk stopten we in het dorpje Bergheim, wat helemaal net een Efteling was, en doordat het zo klein was deed het me denken aan Elburg. We liepen een klein rondje door het stadje waar de geranium volgens mij is uitgevonden en toen vroeg Cecile of we de lokale wijn wilden proberen in de lokale bar en daar konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen.
Ze stelde de Muscat voor, omdat die fruitig is, maar ik wilde er een die niet zo veel suiker heeft, want eigenlijk mag ik niet echt alcohol voor mijn bloedsuikerspiegel, dus mocht ik uiteindelijk de champagne, haha. De cremant was heerlijk!! Cecile en Maria namen de Muscat. De serveerster zette ook een bakje Muscat druiven op tafel en Cecile en Maria namen een taart met pruimen met zijn tweeën. Het werd langzaamaan leeg op het terras buiten en om 19h gingen we weer naar huis. We hebben het lang uitgehouden daar!
Op de weg terug werden we allemaal wat stiller; we moesten de dingen van de dag allemaal verwerken. Het werd schemerachtig en langzaam zag ik de lampjes in de dorpjes in de verte aangaan. We namen de snelweg voor de terugweg, want dat was wel een stuk sneller. Om half negen zat ik aan mijn witlof met kip en zou met Maxime skypen, maar die vertelde me dat ze ziek was, dus heb ik de avond besteed aan mijn cv en een fantasie sollicitatie die ik moest sturen naar Haumesser. Het was echt een top weekend!
Ik heb trouwens aan Cecile gevraagd of we de eerste studenten zijn die ze ontvangt of hoe het precies zit en ze zei dat ze eerst wat au pairs heeft gehad en daarna een airbnb en dat dat te veel tijd kostte en dat wij nu de eerste studenten zijn. Maar ze weet niet of ze door zal gaan met studenten ontvangen omdat wij ‘perfect!’ Zijn haha. Ze vertelde dat ze tegen haar dochters zei dat we perfecte studenten zijn, stil, schoon, vroeg thuis, en basically dat ze het enorm heeft getroffen met ons. Dus die kan ik in mijn zak steken! Maria zei dat ze het vierde semester hier ook wil verblijven, maar Cecile weet niet of ze het huis dan nog heeft. En ik weet niet of ik dat wel wil en we weten allemaal niet eens of we dan wel in Straatsburg zijn… de tijd zal het leren!