Het Antropologie museum van Mexico

Vanochtend heb ik het chill aan gedaan, en was ik erg ‘inspired’. Ik ben dus aan de gang gegaan met foto’s en google en had het prima naar mijn zin. Om 10:45 had ik afgesproken bij het station van Tasqueña, en dus ben ik 10:15 van huis gegaan, en was redelijk op tijd. Eerst even een plaspauze op het station naast de metro’s en daarna wilde ik de meiden vragen waar ze waren, maar Celia was me voor. ‘Where are you?’ ‘Ik ben bij de ingang van het station… en jullie?’ ‘Wij zijn thuis! Je zou toch hierheen komen om 10:45?!’ Whoops… misunderstanding. Hierdoor stond ik er dus alleen voor om naar ‘el museo del antropologia’ te gaan…
Bij een ticketverkoop vroeg ik in mijn beste Spaans hoe ik hier kon komen, en de vrouw achter de kassa moest een beetje lachen om mijn Spaans, maar het was een goed bedoelde lach, waarna ze me een plattegrond gaf van de metrolijnen met uitleg waar ik eruit moest. Ik moest maar liefst drie keer overstappen en een end lopen, maar ik moet zeggen dat het me is gelukt! Volgens haar uitleg moest ik het laatste stuk door een park lopen, dat maar liefst 40 minuten was, maar het was een leuke wandeling, met allerlei kraampjes en meertjes. De rest stuurde allemaal dat ze later kwamen en ik was ook 20 minuten te laat, maar ik kwam alsnog als eerst aan bij Rodrigo, die voor het museum onder een boom zat te wachten. We kletsten wat en hebben toen Graham en Gérald verwelkomd, en als laatst de meiden. Ondertussen zagen we Azteekse dansers een hele hoge paal in klimmen en Rodrigo vertelde ons dat ze op het punt stonden een traditionele dans te doen. Natuurlijk moesten we dat meemaken! Eén was in het midden bovenop de paal en maakte muziek, daaronder waren vier dansers vastgebonden met hun voeten en vlogen als het ware op zijn kop in een vloeiende beweging rond de paal naar beneden. Het was erg interessant om te zien, maar zeker niet om na te doen, haha!
Hierna liepen we naar binnen en kon de tour beginnen! We hingen de jassen op bij de garderobe en namen onze tasjes mee. Een (gelukkig) Engels sprekende gids begon de rondleiding voor ons en nam ons mee naar de basis-dingen van het museum. Het is het meest bezochte museum van Mexico en ik kan ook wel zien waarom: in de onderverdieping lagen enorm veel treasures van Mesoamerika., van de Maya’s, Azteken, Olmeken, etc. (en nog veel meer namen die ik niet eens uit kan spreken). We hebben wat basis-uitleg gehad over dingen van 1500 voor Chr… erg gaaf! Ondertussen deed mijn onderrug echt zo’n verschrikkelijke pijn dat de tranen in mijn ogen stonden en dus besloot ik na dit deel Rodrigo te vragen of hij een rolstoel kon regelen, want ik kon echt niet meer. ‘Natuurlijk, had dat dan gelijk gezegd!’. Maarja, ik wilde eerst even kijken of het nu wel ging, in vergelijking met Parijs afgelopen November, maar ik moet bekennen dat ik vind dat het is verslechterd. We gingen naar de cafetaria en hebben wat geluncht. Ik nam een heerlijke kokoswater met een sprinkhanensalade (er stond ‘colonial salad’ en wilde dat natuurlijk wel proberen!). Eigenlijk zonder erbij na te denken, stopte ik een sprinkhaan in mijn mond. Het was knisperig en zoutig… niet verkeerd! Joyce, Gérald en Rodrigo wilden er ook een proberen. Hier hebben we gezellig wat bijgekletst en had Rodrigo ondertussen een rolstoel voor me geregeld.
Het tweede deel van het museum was het antropologie-deel, waar we zagen hoe de 67 indigenous people tegenwoordig leven. We zagen traditionele kleding, gebruiksvoorwerpen en huisjes. Joyce reed me rond en omdat zij graag Nederlands wil oefenen (ze is half Nederlands-half Italiaans), hebben we veel Nederlands gesproken. Ik vond persoonlijk de archeologie-afdeling van het museum het gaafst, en denk eraan misschien een keertje terug te komen voor dit. Ze zeggen dan ook dat je het hele museum niet in één keer kunt bekijken, en ik ben het ermee eens.
Om 17h30 waren we uitgekeken en hebben we onze spullen gepakt. Toen we buiten kwamen, merkten we dat het erg mooi weer was en dus hebben we nog eventjes in een park gezeten, waar mensen aan het waterfietsen waren. Het deed me erg denken aan Hyde Park met Marloes vorig jaar! Maarja, veel dingen doen me natuurlijk aan Londen denken…
We namen de uber terug naar huis en helaas was het erg druk in de stad. Het kostte ons een uur! En het is echt een gekkenhuis op straat op deze tijd. Het zijn meestal zo’n 3 tot 5 banen op de wegen en de auto’s gaan gewoon kriskras door elkaar heen en iedereen vindt het prima. Ook stoppen ze centimeters van elkaar af en het gaat allemaal goed. Af en toe komt er een man dingen verkopen tussen de auto’s door, zoals chips of andere snacks.
Thuis aangekomen heb ik mijn vloer een beetje schoongemaakt, want dat was hard nodig. Ik hoop dat mijn hosts wat schoonmaakmiddel en een bezem hebben, want momenteel is het hand-water-werk. Ik heb mijn kip en champignons gebakken en heb er een lekker diner van gemaakt al zeg ik het zelf. En ik was helemaal toe aan een film: Point Break (de originele versie). Eens even kijken of die net zo goed is als de remake (meestal is het andersom haha). Ik kwam maar tot de helft, want halverwege begon ik wel moe te worden. Het was een leuke film! Maar ik moet toch echt zeggen dat de remake van 2015 toch wel wat meer tot mijn ziel spreekt. Om 22h30 ben ik naar dromenland gegaan. Ciao!