Let's start a new adventure!
Blijf op de hoogte en volg Leonie
01 Augustus 2019 | Mexico, Mexico-stad
Vanochtend werd ik om 6:10 door ma gewekt en heb ik mij rustig klaargemaakt voor de lange rit die komen zou. Ma tilde de koffers in de auto en om 7:40 vertrokken we richtingen Schiphol, om halverwege mijn oma nog op te halen die graag mee wilde uitzwaaien.
De rit ging goed. Er was geen file en dus kwamen we al erg vroeg aan op de luchthaven. Het was de bedoeling om nog een koffie te drinken, maar wilden eerst de koffer kwijt en dus gingen we gelijk naar balie 1A. Hier konden we gelukkig de handbagage-koffer ook inchecken en dus kon ik gewoon verder met mijn laptop en handtas met wat spullen voor in het vliegtuig.
De douane zat naast deze balie en dus vertrok ik vrijwel gelijk. Ondertussen is er nog een hele fotoshoot gedaan met de meiden en bij de douane ging ook alles soepeltjes. Ik moest naar rechts voor mijn gate en heb dit eerst even bekeken, maar ik bespoot toch eerst tot 10:15 naar links te gaan om naar de winkeltjes een beetje te bekijken en te genieten van een koffietje. Toen ik hier zat, videobelde Suus me vanuit Taiwan die met Bethany afsprak vandaag. Dit was erg leuk, maar helaas viel de verbinding een beetje weg (ik heb wel een tramritje meegemaakt! Haha)
Om 10:45 moest ik bij mijn gate zijn. Hier heb ik weer wat verder gebeld met Suus en Bethany en om 11:15 zat ik in het vliegtuig op stoel 24F bij het raampje op de rand van de achterkant van de vleugel: zo kon ik alles goed in de gaten houden!! Het vliegtuig is een stuk groter dan ik gewend ben. Het is soortement opgedeeld in delen met gordijntjes en bij binnenkomst kreeg iedereen -heel random- een KitKat, die ik maar in mijn tas heb gestopt. In plaats daarvan nam ik mijn dadel-chocolade-noten koekje en was ik ook weer verzadigd. Ik hoorde dat de vlucht maar 35 minuten zou zijn, dus bereidde me erop voor dat er met opstijgen en landen weinig kans voor een toiletbezoek zou zijn, haha. En ik had gelijk...
De vlucht ging erg voorspoedig. Ik heb eigenlijk alleen wat muziek geluisterd en om 12:45 waren we op Duitse bodem. Toen ik het toestel uitkwam, stond er een vrouw met een bordje “Mexico-City” en “Vancouver”. Wij kregen een speciale behandeling, want we moesten ons hier melden (we waren met zijn zessen) en zo gingen we naast de gate naar beneden, stapten we een bus in, en maakten een tour tussen de vliegtuigen en backstage. Ergens onder het vliegveld moesten we uitstappen voor de paspoortcontrole en na een “dankjewel” met Frans accent gingen we de bus weer in. We werden direct naar de goede gate gereden op het vliegveld. Ik en een andere jongeman moesten een mevrouw volgen voor Mexico, de andere vier volgden de andere vrouw voor Vancouver. Toen we binnen kwamen, stond er al een hele rij te wachtten en konden we gelijk vooraan boarden. Echt top!
Bij de opening van het vliegtuig stonden er keurig twee mannen iedereen de weg te wijzen. Ik liet mijn 42A zien en moest gewoon rechtsaf voor de simpelste weg. Er was een trappetje en je kon naar links en rechts en ik wist niet eens waar ik kijken moest! Ik was een van de eersten, dus kon mijn plekje goed inrichten, na een toiletbezoekje (ik opende per ongeluk de deur rechts in plaats van links en zag twee nette pilootjasjes hangen, haha whoops, verkeerde deur!)! Er lag voor iedereen een dekentje, een kussentje en een headset op de stoel. En toen ik op het schermpje in de stoel voor me keek, stond ik versteld: allemaal nieuwe films waren beschikbaar; bijvoorbeeld “A Star Is Born” en “Fantastic Beasts pt2” die ik allebei vorig jaar in de bioscoop heb gezien. Nou, ik kon mijn lol hier zeker wel op.
We liepen wat vertraging op, maar de piloot legde keurig uit hoe het zat: er was een technische fout met het toestel en dat moest dus eerst gemaakt worden. Er liepen mannetjes voorbij om het te maken. Het gaf me gelukkig geen naar gevoel. Ik besloot alvast lekker “Mortal Engines” te starten en had nergens last van- alleen van mijn rug maar dat is een ander verhaal. De stoel naast me is leeg gebleven en daarnaast zat een Duits meisje van zo’n twintig jaar. Ik zat bij het raampje links. Ik viel af en toe een beetje weg en had daardoor de pretzel-snack gemist maar dat was toch niet erg aangezien het vol gluten zit. Ik heb wel duizend keer in mijn ogen gespoten, die lucht is inderdaad erg droog in zo’n vliegtuig! De crew kwam vaak langs met drinken en zo kon je van alles kiezen: cola, water, appelsap, en op slot ook wijn en thee of koffie. Om 16u rook ik de lunch al en was vastberaden dit keer wel wakker te blijven natuurlijk en niet veel later kwam er een meid langs met een apart bledje met “gluten free meal”. Ik was erg blij dat ze eraan gedacht hadden, maar het zat wel vol melk. Ik heb het maar genomen, anders zou er niet veel anders zijn was ik bang. Het was een miniatuurbakje met fruit, een bakje aardappeltjes met komkommer en een schijfje kip, 2 verpakte glutenvrije boterhammen en een warm bakje met pangasiusfilet, botersaus, rijst en vieze spinazieprut. Ik ben op zich niet zo’n zeikerd, maar ik zou het zeg maar niet nog een keer bestellen in een restaurant. Voor een vliegtuig vond ik het prima! Hierna kwamen ze langs met een bakkie koffie en inschrijfformulieren voor buitenlanders die Mexico in komen.
Na nog een beetje film kijken en mijn ogen dichtdoen en niet kunnen slapen, besloot ik eens te checken waar we waren; dat kan je op je beeldscherm volgen. Ik zag dat we via Groenland en Canada vlogen, en zo kwamen we bijna langs Ottawa (waar Karin stage loopt) en heb ik Chicago in de verte zien liggen. Hoe gaaf! Voor het eerst in Amerikaans gebied. Ik zag veel verschillen in het landschap; van een dorre aardse kleur keurig opgedeeld in vierkante stukken, naar een bosrijk gebied met kromme rivieren.
Om 0:00 was het dan tijd voor het diner. (De tweede KitKat van de dag heb ik ook weer in mijn tas gestopt). Dit was gelukkig een stukje beter dan de lunch en dit keer was het wel gluten- en melkvrij! Het was gele rijst met spinazie en auberginestukjes met glutenvrije boterhammen en een klein fruithapje.
Kort na het diner zette de piloot de landing in en heb ik alles goed meegekregen doordat ik bij het raampje zat; wat een verschrikkelijk grote stad is Mexico-City! We passeerden een grote groene berg, waarna allemaal huisjes en gebouwen tegen elkaar aan stonden tot zover ik kon kijken. Het vliegveld is vrijwel middenin de stad, dus zo kon ik al een goede indruk krijgen van waar ik de komende vier maanden zal wonen.
Op het vliegveld moest ik eerst mijn immigratieformulier regelen en ik was natuurlijk inmiddels wel aardig gaar nu het al 2:00 ’s nachts was in Nederland (en maar 7u ’s avonds in Mexico!) en ik in een enorm lange rij stond. Gelukkig ging dit aardig spoedig en kreeg ik toestemming het land te betreden – het zou toch wat zijn als ik geweigerd zou worden, haha. Hierna wilde ik mijn koffers van de band halen, maar tot mijn grote verbazing stonden alle koffers naast de band en hoefde ik ze alleen maar bij elkaar te zoeken en naar de uitgang te lopen. Hier stond een horde mensen van wel 6 à 7 rijen dik en helemaal achterin stond er een bordje met mijn naam. Ik liep er lachend naartoe en trof Claire (Frans klasgenootje) en Rodrigo (mijn leraar). Samen liepen we naar de uber-taxi en door de Mexicaanse drukte in het verkeer zijn we eerst naar Claire’s huis gereden (waar Joyce en Celia ons op stonden te wachten, want ze wonen met zijn drieën) en daarna naar mijn AirBnB. Rodrigo stond versteld van het feit dat ik hier woonde; hij vertelde me dat het een hele veilige wijk is en erg mooi en handig met een supermarkt op loopafstand. We reden mijn straat in en zochten in de inmiddels donkere luchten naar de huisnummers. Samen met de uber-chauffeur vonden we het nummer en stonden we voor een groot hek, waar we moesten aanbellen. Na wat twijfelen, kwam er een portier het hek voor ons opendoen en mijn hosts reden precies achter ons aan! Zo stond ik dus niet voor een leeg huis. De mannen laadden mijn koffers uit de auto en brachten ze netjes naar mijn kamertje. Ik nam afscheid van Rodrigo en begon mijn nieuwe leventje nu echt: ik maakte kennis met Celia en Juan (mijn hosts). Ze stonden me netjes te verwelkomen en vroegen me of ik nog honger had en of ze iets konden doen, maar eerlijk gezegd was alles dat ik wilde doen: slapen. Ik had inmiddels enorme buikpijn opgelopen (ik denk door het vliegtuigeten van de lunch) en kon niet eens meer zo goed lopen, dus wilde erg graag even op mezelf zijn en slapen. Ik trok me terug en maakte me ready voor de nacht. Morgen zou ik alles rustig gaan uitpakken, maar eerst: slapie doen!
De rit ging goed. Er was geen file en dus kwamen we al erg vroeg aan op de luchthaven. Het was de bedoeling om nog een koffie te drinken, maar wilden eerst de koffer kwijt en dus gingen we gelijk naar balie 1A. Hier konden we gelukkig de handbagage-koffer ook inchecken en dus kon ik gewoon verder met mijn laptop en handtas met wat spullen voor in het vliegtuig.
De douane zat naast deze balie en dus vertrok ik vrijwel gelijk. Ondertussen is er nog een hele fotoshoot gedaan met de meiden en bij de douane ging ook alles soepeltjes. Ik moest naar rechts voor mijn gate en heb dit eerst even bekeken, maar ik bespoot toch eerst tot 10:15 naar links te gaan om naar de winkeltjes een beetje te bekijken en te genieten van een koffietje. Toen ik hier zat, videobelde Suus me vanuit Taiwan die met Bethany afsprak vandaag. Dit was erg leuk, maar helaas viel de verbinding een beetje weg (ik heb wel een tramritje meegemaakt! Haha)
Om 10:45 moest ik bij mijn gate zijn. Hier heb ik weer wat verder gebeld met Suus en Bethany en om 11:15 zat ik in het vliegtuig op stoel 24F bij het raampje op de rand van de achterkant van de vleugel: zo kon ik alles goed in de gaten houden!! Het vliegtuig is een stuk groter dan ik gewend ben. Het is soortement opgedeeld in delen met gordijntjes en bij binnenkomst kreeg iedereen -heel random- een KitKat, die ik maar in mijn tas heb gestopt. In plaats daarvan nam ik mijn dadel-chocolade-noten koekje en was ik ook weer verzadigd. Ik hoorde dat de vlucht maar 35 minuten zou zijn, dus bereidde me erop voor dat er met opstijgen en landen weinig kans voor een toiletbezoek zou zijn, haha. En ik had gelijk...
De vlucht ging erg voorspoedig. Ik heb eigenlijk alleen wat muziek geluisterd en om 12:45 waren we op Duitse bodem. Toen ik het toestel uitkwam, stond er een vrouw met een bordje “Mexico-City” en “Vancouver”. Wij kregen een speciale behandeling, want we moesten ons hier melden (we waren met zijn zessen) en zo gingen we naast de gate naar beneden, stapten we een bus in, en maakten een tour tussen de vliegtuigen en backstage. Ergens onder het vliegveld moesten we uitstappen voor de paspoortcontrole en na een “dankjewel” met Frans accent gingen we de bus weer in. We werden direct naar de goede gate gereden op het vliegveld. Ik en een andere jongeman moesten een mevrouw volgen voor Mexico, de andere vier volgden de andere vrouw voor Vancouver. Toen we binnen kwamen, stond er al een hele rij te wachtten en konden we gelijk vooraan boarden. Echt top!
Bij de opening van het vliegtuig stonden er keurig twee mannen iedereen de weg te wijzen. Ik liet mijn 42A zien en moest gewoon rechtsaf voor de simpelste weg. Er was een trappetje en je kon naar links en rechts en ik wist niet eens waar ik kijken moest! Ik was een van de eersten, dus kon mijn plekje goed inrichten, na een toiletbezoekje (ik opende per ongeluk de deur rechts in plaats van links en zag twee nette pilootjasjes hangen, haha whoops, verkeerde deur!)! Er lag voor iedereen een dekentje, een kussentje en een headset op de stoel. En toen ik op het schermpje in de stoel voor me keek, stond ik versteld: allemaal nieuwe films waren beschikbaar; bijvoorbeeld “A Star Is Born” en “Fantastic Beasts pt2” die ik allebei vorig jaar in de bioscoop heb gezien. Nou, ik kon mijn lol hier zeker wel op.
We liepen wat vertraging op, maar de piloot legde keurig uit hoe het zat: er was een technische fout met het toestel en dat moest dus eerst gemaakt worden. Er liepen mannetjes voorbij om het te maken. Het gaf me gelukkig geen naar gevoel. Ik besloot alvast lekker “Mortal Engines” te starten en had nergens last van- alleen van mijn rug maar dat is een ander verhaal. De stoel naast me is leeg gebleven en daarnaast zat een Duits meisje van zo’n twintig jaar. Ik zat bij het raampje links. Ik viel af en toe een beetje weg en had daardoor de pretzel-snack gemist maar dat was toch niet erg aangezien het vol gluten zit. Ik heb wel duizend keer in mijn ogen gespoten, die lucht is inderdaad erg droog in zo’n vliegtuig! De crew kwam vaak langs met drinken en zo kon je van alles kiezen: cola, water, appelsap, en op slot ook wijn en thee of koffie. Om 16u rook ik de lunch al en was vastberaden dit keer wel wakker te blijven natuurlijk en niet veel later kwam er een meid langs met een apart bledje met “gluten free meal”. Ik was erg blij dat ze eraan gedacht hadden, maar het zat wel vol melk. Ik heb het maar genomen, anders zou er niet veel anders zijn was ik bang. Het was een miniatuurbakje met fruit, een bakje aardappeltjes met komkommer en een schijfje kip, 2 verpakte glutenvrije boterhammen en een warm bakje met pangasiusfilet, botersaus, rijst en vieze spinazieprut. Ik ben op zich niet zo’n zeikerd, maar ik zou het zeg maar niet nog een keer bestellen in een restaurant. Voor een vliegtuig vond ik het prima! Hierna kwamen ze langs met een bakkie koffie en inschrijfformulieren voor buitenlanders die Mexico in komen.
Na nog een beetje film kijken en mijn ogen dichtdoen en niet kunnen slapen, besloot ik eens te checken waar we waren; dat kan je op je beeldscherm volgen. Ik zag dat we via Groenland en Canada vlogen, en zo kwamen we bijna langs Ottawa (waar Karin stage loopt) en heb ik Chicago in de verte zien liggen. Hoe gaaf! Voor het eerst in Amerikaans gebied. Ik zag veel verschillen in het landschap; van een dorre aardse kleur keurig opgedeeld in vierkante stukken, naar een bosrijk gebied met kromme rivieren.
Om 0:00 was het dan tijd voor het diner. (De tweede KitKat van de dag heb ik ook weer in mijn tas gestopt). Dit was gelukkig een stukje beter dan de lunch en dit keer was het wel gluten- en melkvrij! Het was gele rijst met spinazie en auberginestukjes met glutenvrije boterhammen en een klein fruithapje.
Kort na het diner zette de piloot de landing in en heb ik alles goed meegekregen doordat ik bij het raampje zat; wat een verschrikkelijk grote stad is Mexico-City! We passeerden een grote groene berg, waarna allemaal huisjes en gebouwen tegen elkaar aan stonden tot zover ik kon kijken. Het vliegveld is vrijwel middenin de stad, dus zo kon ik al een goede indruk krijgen van waar ik de komende vier maanden zal wonen.
Op het vliegveld moest ik eerst mijn immigratieformulier regelen en ik was natuurlijk inmiddels wel aardig gaar nu het al 2:00 ’s nachts was in Nederland (en maar 7u ’s avonds in Mexico!) en ik in een enorm lange rij stond. Gelukkig ging dit aardig spoedig en kreeg ik toestemming het land te betreden – het zou toch wat zijn als ik geweigerd zou worden, haha. Hierna wilde ik mijn koffers van de band halen, maar tot mijn grote verbazing stonden alle koffers naast de band en hoefde ik ze alleen maar bij elkaar te zoeken en naar de uitgang te lopen. Hier stond een horde mensen van wel 6 à 7 rijen dik en helemaal achterin stond er een bordje met mijn naam. Ik liep er lachend naartoe en trof Claire (Frans klasgenootje) en Rodrigo (mijn leraar). Samen liepen we naar de uber-taxi en door de Mexicaanse drukte in het verkeer zijn we eerst naar Claire’s huis gereden (waar Joyce en Celia ons op stonden te wachten, want ze wonen met zijn drieën) en daarna naar mijn AirBnB. Rodrigo stond versteld van het feit dat ik hier woonde; hij vertelde me dat het een hele veilige wijk is en erg mooi en handig met een supermarkt op loopafstand. We reden mijn straat in en zochten in de inmiddels donkere luchten naar de huisnummers. Samen met de uber-chauffeur vonden we het nummer en stonden we voor een groot hek, waar we moesten aanbellen. Na wat twijfelen, kwam er een portier het hek voor ons opendoen en mijn hosts reden precies achter ons aan! Zo stond ik dus niet voor een leeg huis. De mannen laadden mijn koffers uit de auto en brachten ze netjes naar mijn kamertje. Ik nam afscheid van Rodrigo en begon mijn nieuwe leventje nu echt: ik maakte kennis met Celia en Juan (mijn hosts). Ze stonden me netjes te verwelkomen en vroegen me of ik nog honger had en of ze iets konden doen, maar eerlijk gezegd was alles dat ik wilde doen: slapen. Ik had inmiddels enorme buikpijn opgelopen (ik denk door het vliegtuigeten van de lunch) en kon niet eens meer zo goed lopen, dus wilde erg graag even op mezelf zijn en slapen. Ik trok me terug en maakte me ready voor de nacht. Morgen zou ik alles rustig gaan uitpakken, maar eerst: slapie doen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
