Bellenblaaswondertje

Vandaag heb ik wederom veel te hard gewerkt. Ik werd wakker en was weer enorm gemotiveerd – zoals iedere ochtend, gelukkig! Ik wilde alles doen, van schoolwerk tot schrijven voor mijn blog, en ik moet zeggen dat ik ook van alles heb gedaan. Maar voornamelijk heb ik natuurlijk gewerkt aan mijn presentatie voor aankomende dinsdag. Het is een erg interessant onderwerp over Eurocentrisme in regionalisme in Latijns Amerika, maar met mijn situatie momenteel is het ook erg lastig me te focussen en er kritische analyses uit te halen…, maar ik heb mijn best gedaan!
Mijn lichaam voelde zich weer helemaal moe en slap, trillerig, tintelend en kloppend, dus heb ik eerst even een dutje gedaan. Hierna heb ik mezelf naar Coyacán gesleept om even een wandelingetje te maken en wat mensen om me heen te zien. Het was erg gezellig in het ‘dorp’. Ik ging op een bankje zitten en moest ook wel een beetje lachen om een klein jongetje met zijn broertje: ze hadden net allebei een ‘forkie’ van de nieuwe Toy Story gekregen en liepen dus rond met een plastic vork met ogen, een neus en een mond. Daarnaast had het kleinste jongetje een instrument in zijn handen waarmee je bellen kan blazen, maar het lukte hem niet zo goed. De moeder blies bellen, waarna het jongetje helemaal enthousiast werd en het ook wilde proberen, maar hij kwam eerst niet verder dan zijn longen helemaal leegblazen zonder resultaat – uiteindelijk was ik erg trots op hem toen hij het voor elkaar kreeg een heleboel bellen aan elkaar te blazen, maar die helaas vast bleven zitten aan het instrument zelf en dus nooit in de wereld los rondvlogen.
Ik heb niet erg lang gezeten, want ik wilde eerlijk gezegd weer graag op bed liggen en ik had nog een hoop te doen! Op de terugweg besloot ik langs Superama te gaan voor wat boodschapjes en kwam dus weer met een fles water thuis. Hier heb ik een dutje gedaan en pa gebeld. Op dit moment was ik erg zwak en hadden we het zelfs half over terug naar Nederland komen! Het zou een hele hoop oplossen qua gezondheid en het zou een stuk gemakkelijker zijn, maar het zou ook een stuk moeilijker zijn qua schoolwerk en ik zou een hele grote kans hier weggooien… Hij stelde me wat gerust en hierna heb ik nog wat aan mijn presentatie gewerkt terwijl mijn eten op het vuur stond – oftewel: gaspitje, haha.
Ik was zo moe dat ik besloot om 17:45 naar bed te gaan – met koptelefoon op! En gelukkig maar, want mijn buren besloten een feestje te vieren met harde Mexicaanse muziek en gezang. En natuurlijk kon het geblaf van de honden ook niet wegblijven…