De meest bijzondere Día de los Muertos @ CDMX
Blijf op de hoogte en volg Leonie
02 November 2019 | Mexico, Mexico-stad
Vanochtend had ik mijn wekker een uurtje later gezet om volle energie te hebben voor de parade in Mexico-City vandaag! Helaas werd ik weer wakker met keelpijn, hoestbuien en heet en koude aanvallen, maar ik heb gedoucht, ontbeten en ben toen wat fotootjes gaan bekijken van gister. Hierna besloot ik mijn rapport voor Violence nog eens te bekijken en heb ik hieraan verder gewerkt tot 10h30, waarna ik me heb klaargemaakt om naar het historisch centrum te gaan.
Om 11u liep ik naar Taxqueña, waar ik de tram nam naar Zócalo. In de tram is het altijd een beetje vervelend om te zitten, aangezien oudere mensen komen die ook willen zitten en niet zien dat ik eigenlijk zelf niet kan staan. Maargoed, ik heb me eroverheen gezet en gewoon naar de grond gekeken. Ik liep het laatste stukje naar Zócalo door de catrina’s en skeletten heen. Op het plein was het niet zo druk als gedacht. Er stonden houten constructies met kleurrijke offrenda’s met spooky muziek en vlaggetjes. Graham kwam ook naar de vlaggenpaal in het midden van het plein en samen liepen we een rondje over het plein. We wisten niet hoe laat de parade hier zou aankomen en wilden onze gezichten laten schminken. We liepen naar het ‘Aztekenpleintje’ waar inderdaad de Azteken zich weer hadden verzameld. Ze maakten muziek met trommels, dansten en hadden hun traditionele kleding weer aan met belletjes om de enkels en hoofdtooien met veren. Ze voerden een traditionele ‘purifying’ ritueel uit en ik vertelde Graham dat ik dat wel graag wilde doen. We pakten een bosje groene kruiden aan dat leek op breed gras en gingen in de rij staan. Die man vroeg of ik Spaans was en ik zei ‘nee, Dutch’, en toen moest hij glimlachen – zo veel Nederlanders verpuurt hij niet denk ik zo. Ik moest met mijn armen wijd gaan staan en er werd water over het gras gestrooid, waarna hij met een rokende bokaal om me heen ging. Het rook wel lekker vond ik! We zochten de beste schminksters uit en gingen in de langste rij staan – want als je het doet dan doe je het goed (op zijn Leonie’s). Het werd langzamerhand donkerder en het begon te regenen. Met paraplu’s hebben we nog even in de rij gestaan, maar het ging totaal niet snel, dus toen het begon te plenzen hebben we even gescholen in een bibliotheekje op het plein en besloten we een koffie te scoren in een straatje achter Zócalo. Hier zijn we even bijgekomen en een beetje opgewarmd, want ik had het best wel koud. Ik kijk iedere dag op het weerbericht, maar vandaag natuurlijk precies niet, want ik wilde zo licht mogelijk reizen om rugpijn te voorkomen en eerlijk gezegd schijnt de zon hier 99 procent van de tijd; vandaar dat ik had gekozen voor mijn zwarte lichte jurkje vandaag.
Na de koffiebreak zijn we weer teruggelopen naar Zócalo. We stopten eerst in de straat voor de parade, maar ik wilde eigenlijk een vestje kopen en mijn gezicht laten schminken, want anders zou het te donker zijn. Ik scoorde een zwart sjaaltje dat ik om me heen kon slaan (en nog aardig bij mijn outfit paste ook!) voor 40 pesos en toen gingen we in de rij staan voor de schmink. Het duurde weer aardig lang, maar we hadden het prima naar ons zin tussen de dansende Azteken. Een meter achter ons stond een Aztekenman een ander purifying ritual uit te voeren en maakte schreeuwende geluiden. Ik wilde het eigenlijk ook graag doen, haha, maar was bang dat ik zou moeten lachen en dat zou ik niet respectvol vinden. Af en toe had hij een klant, maar niet zo veel als de andere Azteken. Toen ik aan de beurt was voor de schmink, liet ik die vrouw zelf kiezen hoe ze me ging schminken (sommigen lieten een foto zien op hun mobiel), maar ik liet het lot bepalen ;-). Ik mocht wel een kleur uitkiezen en het werd blauw met zilveren glinstertjes om mijn ene oog, een roze diamant op mijn voorhoofd en mijn eigen rode lippenstift. De hele tijd had ik gezeten met uitzicht op de Spaanse kerken van de 16e eeuw, geweldig!
Toen ik klaar was, stond ik op en liep zonder na te denken naar de schreeuwende Aztekenman voor een purifying ritual. Toen ik zat voor de schmink zag ik dat het voor spierpijn en moeheid, was, etc. Ook hij vroeg of ik Spaans kon verstaan en ik zei van wel, waarop hij zei dat ik ‘cansada’ (moe) ben. Nou, dat had hij goed gemerkt. Ik kreeg weer een bosje groen in mijn handen die met water besprenkeld werd. Met mijn armen wijd ging hij met zijn handen naar mijn hoofd, buik, rug en knieën en schreeuwde de narigheid eruit, haha. Mensen keken me aan en ik ben benieuwd wat ze dachten toen ze me zagen: een vers van de pers Catrina die onder handen werd genomen door een Azteek, haha. Ik probeerde me te concentreren op hoe ik me voelde in plaats van op de gekkigheid en voelde heel eerlijk gezegd koude vlagen nadat hij schreeuwde. Hierna werd ik gelijk door een man aangesproken die met me op de foto wilde en ging ik terug naar Graham, die nog geschminkt werd, dus besloot ik even te kijken bij de dans en werd aangesproken door een man die tequila met me wilde drinken, maar ik zei dat ik met Graham op stap was en dat we al plannen hadden, haha. Hij legde me wel uit hoe Mexico-Stad tot stand was gekomen; precies wat ik had gehoord met alle museumbezoeke, maargoed, haha.
Nadat Graham en ik klaar waren, liepen we rond en hebben we wat foto’s gemaakt bij de kerkdeur en in wat straatjes achter de Templo Mayor. Heel gaaf! We hebben ook de stilstaande parade meegemaakt op Zócalo. Volgens mij waren ze langsgekomen toen we geschminkt werden, maar erg was het niet, want volgens mij was het erg kort. Er stonden zo’n tien trucks met skeletten, draken en Aztekenfiguren. Erg mooi! We konden alles van dichtbij zien en foto’s ernaast maken. Hierna zijn we weer verder gelopen. We kwamen uit bij een ander pleintje met offrenda’s, een band en oranje bloemen. We liepen terug naar de Zócalo en inmiddels was het donker aan het worden. De lichtjes van de lampionnen boven de verlichte megaoffrenda’s stonden aan en alles was een kleurrijk geheel.
We hadden nu veel opties om te doen: naar huis, of hier blijven… het was inmiddels 18h30 en ik bedacht me dat dit de eerste keer was dat ik echt in het donker rondliep in Mexico! En ik was niet eens moe!! Zou die Aztekenman dan toch wat gedaan hebben aan mijn moeheid?? We besloten daarom nog verder te gaan en naar de Vietnamees te gaan om de ‘beste salad ever’ te nemen volgens Graham, en als twee skeletten zijn we de tram in gegaan op weg naar de Vietnamees! Het leuke was dat we dit keer de enigen waren met een geschminkt gezicht, terwijl er in de stad zat van rondliepen! Ik heb erg veel opmerkingen gekregen van ‘bonita’ en ‘guapa’. We waren dit keer Bello en Bella (ons eigen grapje tussen Graham en mij, haha). In de Vietnamees hebben we heerlijk gegeten en zochten we een manier om thuis te komen, want het was inmiddels 20h15. De uber deed het niet op mijn telefoon en zijn batterijen waren op, dus heb ik met mijn laatste batterijen opgezocht hoe we naar huis konden gaan en het bleek dat we samen de metro konden nemen. Graham zette me af bij het busstation en niet veel later kwam de bus aan. Voor 2 pesos heb ik van de scenery buiten genoten: wandelende skeletten, verklede kinderen en allemaal lopend over de grote weg. De restaurants aan de zijkant van de weg waren nu vol, terwijl ze normaliter nauwelijks bezocht worden. Het was gezellig en er hing een bijzondere sfeer. Ik kon niet geloven dat ik nog steeds niet moe was en nu eindelijk eens mee kon maken hoe het Mexicaanse avondleven in elkaar zit – en vooral op een dag als de dag van de doden!
Rond 22h was ik thuis en wilde de schmink niet van mijn gezicht doen! Nog een paar fotootjes en dan toch maar douchen en proberen te slapen – nog steeds niet moe. Om 23u ben ik dan toch mijn oogjes dicht gaan doen…
Om 11u liep ik naar Taxqueña, waar ik de tram nam naar Zócalo. In de tram is het altijd een beetje vervelend om te zitten, aangezien oudere mensen komen die ook willen zitten en niet zien dat ik eigenlijk zelf niet kan staan. Maargoed, ik heb me eroverheen gezet en gewoon naar de grond gekeken. Ik liep het laatste stukje naar Zócalo door de catrina’s en skeletten heen. Op het plein was het niet zo druk als gedacht. Er stonden houten constructies met kleurrijke offrenda’s met spooky muziek en vlaggetjes. Graham kwam ook naar de vlaggenpaal in het midden van het plein en samen liepen we een rondje over het plein. We wisten niet hoe laat de parade hier zou aankomen en wilden onze gezichten laten schminken. We liepen naar het ‘Aztekenpleintje’ waar inderdaad de Azteken zich weer hadden verzameld. Ze maakten muziek met trommels, dansten en hadden hun traditionele kleding weer aan met belletjes om de enkels en hoofdtooien met veren. Ze voerden een traditionele ‘purifying’ ritueel uit en ik vertelde Graham dat ik dat wel graag wilde doen. We pakten een bosje groene kruiden aan dat leek op breed gras en gingen in de rij staan. Die man vroeg of ik Spaans was en ik zei ‘nee, Dutch’, en toen moest hij glimlachen – zo veel Nederlanders verpuurt hij niet denk ik zo. Ik moest met mijn armen wijd gaan staan en er werd water over het gras gestrooid, waarna hij met een rokende bokaal om me heen ging. Het rook wel lekker vond ik! We zochten de beste schminksters uit en gingen in de langste rij staan – want als je het doet dan doe je het goed (op zijn Leonie’s). Het werd langzamerhand donkerder en het begon te regenen. Met paraplu’s hebben we nog even in de rij gestaan, maar het ging totaal niet snel, dus toen het begon te plenzen hebben we even gescholen in een bibliotheekje op het plein en besloten we een koffie te scoren in een straatje achter Zócalo. Hier zijn we even bijgekomen en een beetje opgewarmd, want ik had het best wel koud. Ik kijk iedere dag op het weerbericht, maar vandaag natuurlijk precies niet, want ik wilde zo licht mogelijk reizen om rugpijn te voorkomen en eerlijk gezegd schijnt de zon hier 99 procent van de tijd; vandaar dat ik had gekozen voor mijn zwarte lichte jurkje vandaag.
Na de koffiebreak zijn we weer teruggelopen naar Zócalo. We stopten eerst in de straat voor de parade, maar ik wilde eigenlijk een vestje kopen en mijn gezicht laten schminken, want anders zou het te donker zijn. Ik scoorde een zwart sjaaltje dat ik om me heen kon slaan (en nog aardig bij mijn outfit paste ook!) voor 40 pesos en toen gingen we in de rij staan voor de schmink. Het duurde weer aardig lang, maar we hadden het prima naar ons zin tussen de dansende Azteken. Een meter achter ons stond een Aztekenman een ander purifying ritual uit te voeren en maakte schreeuwende geluiden. Ik wilde het eigenlijk ook graag doen, haha, maar was bang dat ik zou moeten lachen en dat zou ik niet respectvol vinden. Af en toe had hij een klant, maar niet zo veel als de andere Azteken. Toen ik aan de beurt was voor de schmink, liet ik die vrouw zelf kiezen hoe ze me ging schminken (sommigen lieten een foto zien op hun mobiel), maar ik liet het lot bepalen ;-). Ik mocht wel een kleur uitkiezen en het werd blauw met zilveren glinstertjes om mijn ene oog, een roze diamant op mijn voorhoofd en mijn eigen rode lippenstift. De hele tijd had ik gezeten met uitzicht op de Spaanse kerken van de 16e eeuw, geweldig!
Toen ik klaar was, stond ik op en liep zonder na te denken naar de schreeuwende Aztekenman voor een purifying ritual. Toen ik zat voor de schmink zag ik dat het voor spierpijn en moeheid, was, etc. Ook hij vroeg of ik Spaans kon verstaan en ik zei van wel, waarop hij zei dat ik ‘cansada’ (moe) ben. Nou, dat had hij goed gemerkt. Ik kreeg weer een bosje groen in mijn handen die met water besprenkeld werd. Met mijn armen wijd ging hij met zijn handen naar mijn hoofd, buik, rug en knieën en schreeuwde de narigheid eruit, haha. Mensen keken me aan en ik ben benieuwd wat ze dachten toen ze me zagen: een vers van de pers Catrina die onder handen werd genomen door een Azteek, haha. Ik probeerde me te concentreren op hoe ik me voelde in plaats van op de gekkigheid en voelde heel eerlijk gezegd koude vlagen nadat hij schreeuwde. Hierna werd ik gelijk door een man aangesproken die met me op de foto wilde en ging ik terug naar Graham, die nog geschminkt werd, dus besloot ik even te kijken bij de dans en werd aangesproken door een man die tequila met me wilde drinken, maar ik zei dat ik met Graham op stap was en dat we al plannen hadden, haha. Hij legde me wel uit hoe Mexico-Stad tot stand was gekomen; precies wat ik had gehoord met alle museumbezoeke, maargoed, haha.
Nadat Graham en ik klaar waren, liepen we rond en hebben we wat foto’s gemaakt bij de kerkdeur en in wat straatjes achter de Templo Mayor. Heel gaaf! We hebben ook de stilstaande parade meegemaakt op Zócalo. Volgens mij waren ze langsgekomen toen we geschminkt werden, maar erg was het niet, want volgens mij was het erg kort. Er stonden zo’n tien trucks met skeletten, draken en Aztekenfiguren. Erg mooi! We konden alles van dichtbij zien en foto’s ernaast maken. Hierna zijn we weer verder gelopen. We kwamen uit bij een ander pleintje met offrenda’s, een band en oranje bloemen. We liepen terug naar de Zócalo en inmiddels was het donker aan het worden. De lichtjes van de lampionnen boven de verlichte megaoffrenda’s stonden aan en alles was een kleurrijk geheel.
We hadden nu veel opties om te doen: naar huis, of hier blijven… het was inmiddels 18h30 en ik bedacht me dat dit de eerste keer was dat ik echt in het donker rondliep in Mexico! En ik was niet eens moe!! Zou die Aztekenman dan toch wat gedaan hebben aan mijn moeheid?? We besloten daarom nog verder te gaan en naar de Vietnamees te gaan om de ‘beste salad ever’ te nemen volgens Graham, en als twee skeletten zijn we de tram in gegaan op weg naar de Vietnamees! Het leuke was dat we dit keer de enigen waren met een geschminkt gezicht, terwijl er in de stad zat van rondliepen! Ik heb erg veel opmerkingen gekregen van ‘bonita’ en ‘guapa’. We waren dit keer Bello en Bella (ons eigen grapje tussen Graham en mij, haha). In de Vietnamees hebben we heerlijk gegeten en zochten we een manier om thuis te komen, want het was inmiddels 20h15. De uber deed het niet op mijn telefoon en zijn batterijen waren op, dus heb ik met mijn laatste batterijen opgezocht hoe we naar huis konden gaan en het bleek dat we samen de metro konden nemen. Graham zette me af bij het busstation en niet veel later kwam de bus aan. Voor 2 pesos heb ik van de scenery buiten genoten: wandelende skeletten, verklede kinderen en allemaal lopend over de grote weg. De restaurants aan de zijkant van de weg waren nu vol, terwijl ze normaliter nauwelijks bezocht worden. Het was gezellig en er hing een bijzondere sfeer. Ik kon niet geloven dat ik nog steeds niet moe was en nu eindelijk eens mee kon maken hoe het Mexicaanse avondleven in elkaar zit – en vooral op een dag als de dag van de doden!
Rond 22h was ik thuis en wilde de schmink niet van mijn gezicht doen! Nog een paar fotootjes en dan toch maar douchen en proberen te slapen – nog steeds niet moe. Om 23u ben ik dan toch mijn oogjes dicht gaan doen…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
