UNAM-verdwaling

Vanochtend heb ik wederom op mijn bedje genoten van mijn ontbijt en heb ik het rustig aan gedaan. Om 9u ging ik van huis, want om 9:45 had ik op school afgesproken. Rodrigo had de instructies doorgemaild, dus ik wist soortement hoe ik er zou moeten komen. Het was een klein stukje koeler vandaag, dus met lange broek en jasje sloeg ik dit keer rechtsaf vanuit mijn straat en heb een portier van een privéwijk een hek laten openen en zo kwam ik gelijk uit bij mijn busstop! Maar volgens mij is dit niet helemaal de bedoeling voor de volgende keer, dus misschien ga ik een andere weg zoeken. Ik had geen idee of ik de goede busstop had, of het uberhaupt een busstop was (want dat is totaal niet aangegeven op straat) en of ik aan de goede kant stond haha. Maar op een gegeven moment kwam er een paarse bus aan met ‘CU’, end dus wist ik dat ik de goede te pakken had. Ik stapte in, betaalde 6 pesos en ben lekker gaan zitten. Het is wel een beetje een rotzooi op weg naar UNAM, maar een goede rotzooi. De mensen hier zijn allemaal erg vrolijk en lief. Onderweg zijn enorm veel eettentjes, supermarktjes, tortillamakers, automakers en -schoonmakerijen te vinden. Ik wist natuurlijk niet waar ik moest uitstappen en ineens seinde de buschauffeur dat ik er waarschijnlijk uit zou moeten. In mijn gebrekkige Spaans heb ik hem verteld waar ik eruit moest, en vertelde hij me dat ik hier een andere metro zou moeten pakken. Omdat Rodrigo hier niets van in de mail had gezegd, was ik erg verward, maar ben er toch maar uitgegaan. Ik kwam uit in een straat vol kraampjes met tortilla’s, mais, Mexicaanse snoepjes en muziek, tasjes, en een soort kroepoek gemaakt van varkensvlees. Door alles wirwar ben ik naar de andere kant gekomen, en ik deed natuurlijk alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Ik liep door nog meer marktjes, stak een parkeerterrein vol bussen over en liep over de brug naar de andere kant van de (snel)weg. Hier vroeg ik iemand hoe ik naar CIALC moest komen, maar die had geen idee, want die zei dat de faculteit miste in mijn email, dus dat het niet logisch was. Ze vertelde me dat ik maar naar de faculteit van economie zou moeten gaan en dat het daar in de buurt zou moeten zijn. Ik liep een stukje terug en zocht de bussen af, op zoek naar de faculta de economia. Gelukkig had ik het redelijk snel gevonden en ik ben bij ‘route 1’ ingestapt. Natuurlijk zat deze bus stampensvol Mexicaanse studenten en wederom deed ik alsof ik deze trip iedere dag maak. Ik kwam uit bij een bord met tekst dat ik herkende van mijn email, en dus ben ik uitgestapt. Maarja, waar moest ik toen heen? ‘In 10 minuutjes loop je naar CIALC’… Na nog drie keer vragen, ben ik uiteindelijk kriskras over het midden van de campus gegaan en uiteindelijk zwaaide Rodrigo naar me toen ik hem tegemoet liep. Ik was zo’n 30 minuutjes te laat, maar in Mexicaanse termen was dit gelukkig niet het ergste van de wereld, vooral op de eerste dag van de allergrootste universiteit van heel Latijns-Amerika!
Ik kwam boven in de klas, waar iedereen al geïnstalleerd was, en Alicia de powerpoint-presentatie aan het aanzetten was. Ik kreeg een formulier met het schema van de komende weken en ze heeft wat praktische informatie gegeven over UNAM. Helaas had ik een beetje problemen met lezen en heb het overgelaten voor een moment wanneer ik geen brain fog heb. Na haar presentatie nam Rodrigo het woord en nam hij ons mee naar CEPE, waar hij informatie vroeg voor een Spaanse cursus. Dit blijkt een erg intensieve cursus te zijn, waarvoor je zelf moet betalen, maar hij gaat proberen korting voor ons te krijgen. De lessen beginnen pas 26 augustus of ergens in oktober; het ligt eraan welk niveau je hebt.
Mijn klasgenootjes wilden een vroege lunch en dus heb ik ze vergezeld. We checkten de cafetaria uit bij de faculteit van de rechten en hier heb ik een kipsalade besteld met kokos, nectarines en aardbeien. Erg random en niet superlekker, maar ik voelde me toch niet 100%, dus het was okay.
Vervolgens liepen we naar Copilco. Dit is een straat vol eettentjes, internetcafés, barretjes, straattentjes, marktkleedjes, etc. We hebben een koffie gedronken in een achtertuin, waar het gelukkig heerlijk rustig was. Het begon halverwege een beetje te regenen, maar onder de parasols zaten we redelijk droog.
Hierna heeft Celia mij en Gerald geholpen met een simkaart bij AT&T. Ik heb nu voor 280 pesos een maandabonnement met onbeperkt internet. Prima zou ik zeggen, want internet op school doet het totaal niet en dus is het erg belangrijk toch te hebben – vooral als je de weg bijvoorbeeld kwijt bent, haha.
Joyce, Celia, Claire en ik namen dezelfde bus terug, maar het was niet meer zo logisch waar ik woonde, want de map op internet laat iedere keer wat anders zien, dus ben ik er maar een keer uitgestapt, want ik wilde toch boodschappen doen en dat was een beetje de andere kant op. Bij Superama heb ik wat boodschapjes gehaald en omdat de halve papaya er niet was, heb ik dit keer een hele gekocht; ik ben erg benieuwd hoe dit gaat verlopen haha!
Thuis heb ik wat fysio gedaan, want mijn bekken links en rechts deden pijn en met alleen maar niets doen wordt het er niet beter van. Ik ga proberen de balans te vinden, maar momenteel is die nog ver te zoeken.
In de avond heb ik de sporten bekeken die worden gegeven in UNAM, en het zijn er immens veel! Alles dat je kunt bedenken wordt er gegeven, maar ik weet niet wat precies goed voor mij zou kunnen zijn. Misschien alleen fitness, maar de groepslessen zien er erg interessant uit, vooral Tai-Chi!! We zien wel wat er gaat gebeuren. Morgen hebben we een echte tour door UNAM, dus dan kom ik misschien op iets anders uit. Ik heb lekker gedoucht, eten gemaakt en ik heb in mijn bed een film gekeken nu het nog kan en het rustig is qua huiswerk. Buiten ging het weer lekker tekeer, maar ik was blij dat ik even niets hoefde te doen en mezelf rust kon gunnen. Ik denk dat het een intens semester gaat worden en ik moet wel goed uitkijken hoe mijn lichaam op alles gaat reageren, want het is lichamelijk erg zwaar, ook al heb ik het enorm naar mijn zin!