Health update

Heyyy! Vandaag markeert de dag dat ik alweer vier volle weken in Mexico-City woon! Wie had ooit gedacht dat ik dat zou zeggen, maar het is niet verkeerd kan ik je vertellen. De kleurrijke straatjes, gezellige muziek en aardige mensen zijn nog steeds om me heen, en toch kan ik me iedere dag weer verbazen; bijvoorbeeld dat ik het toch nog voor elkaar kreeg vandaag te verdwalen en te laat in de les te komen… Laten we beginnen bij het begin!
Vanochtend werd ik gelukkig weer topfit wakker en had ik een goede nacht gemaakt. Ik deed mijn ding en maakte mijn heerlijke ontbijtje klaar om vervolgens op mijn bed te chillen met mijn laptop – the usual. Het werd inmiddels tijd mijn presentatie af te maken en nog wat dingetjes te onderzoeken, maar ma belde me met nieuws over het ziekenhuis. Althans, dat dacht ik. Ze vertelde me dat ze de hele ochtend in de weer was geweest om mensen te bellen en dingen te regelen. Het kwam erop neer dat ze een collega van mijn tante had gesproken die blijkbaar totaal hetzelfde heeft. Helaas vertelde ze me ook dat het bij haar niet beter is geworden de afgelopen twintig jaar en dat ze nu in de ziektewet thuis zit en vaak per dag even moet rusten op bed – en ik moet nu bovenop alle andere ziekenhuisafspraken naar een kliniek waar ze gespecialiseerd zijn in hEDS/reuma. Daar vloog mijn toekomst eventjes aan me voorbij en bedacht ik me dat mijn plannen om carrière te maken in Londen aan een zijden draadje hangen. Je kunt je dus voorstellen dat dat even een dip was. Maar gelukkig ben ik een positief persoon en zie het weer als een (nieuwe) uitdaging. Ik heb al eerder van de ‘lepel-theorie’ (dit heet ‘lepel-theorie’ omdat het door een vrouw werd uitgelegd in een restaurant die tegen een vriendin zei: “Kijk, ik heb hier 12 lepels en moet ze verdelen per dag”; zie je het voor je?) gehoord, maar aan deze vrouw werd het uitgelegd met ‘een potje goud’ en op zich geeft dat goed weer hoe het is te leven met deze ‘conditie’: je hebt een potje goud per week (of 12 lepels per dag) en het is aan jezelf de keuze hoe je dit potje opdeelt – aan leuke dingen, dingen die nodig zijn, etc. Bijvoorbeeld, als ik opsta, fysio doe, ga douchen en mijn ontbijtje klaarmaak, zijn er al zo’n 4 lepels weg per dag en is er een lepeltje goud uit het potje. Vandaar dat ik hierna alweer op mijn bed moet rusten voordat ik door kan met de dag. Maar het leuke is dat ik er iets leuks van maak; mijn ontbijtmomentje is mijn favoriete moment van de dag! En ik denk dat dit belangrijk is; om van het negatieve iets positiefs te maken, maar helaas is dat niet altijd te doen. Om de theorie wat verder uit te leggen, ga ik vervolgens naar school (lopend en met de bus - 2 lepels), zit 2 uur op een stoel (1 lepel), terug naar huis (2 lepels),… en dan moet ik dus eigenlijk weer rusten om de laatste 3 lepels te gebruiken. Maar die zijn meestal gereserveerd voor huiswerk, koken, en klaarmaken voor bed. Vandaar dat boodschappen doen, mijn huis schoonmaken en fun ‘extra lepels’ zijn… en me dat eigenlijk te veel moeite kost – en dus dat ik het moet bezuren de volgende dagen. Dit is dan ook de reden dat ik zo gezond mogelijk moet eten om zo min mogelijk ontstekingen op te wekken (want dat zou me weer meer lepels kosten). Maar helaas komen hierbij ook darmproblemen, oogproblemen en sinds een paar dagen beginnen mijn handen pijn te doen als ik opsta - en dat allemaal naast de chronische vermoeidheidsaanvallen, benauwdheid, pijn in mijn onderrug en heup en tintelingen (ik schrijf dit allemaal vooral als een backup voor mezelf zodat ik later hopelijk kan zeggen dat het is verbeterd :)). Maargoed, ik probeer steeds meer bewust te zijn van alle handelingen en dus probeer ik meer de balans te vinden. Maar voor iedereen die me persoonlijk kent: dit is dus hoe het in elkaar zit en dit is dus de reden dat ik niet altijd mee kan komen, terwijl ik het wel zou willen. Maar hee, ik ben allang blij dat ik dit kan schrijven zonder pijn. Vergeleken met drie jaar geleden is dit een verschrikkelijke vooruitgang (in mijn polsen)! Dus mijn absolute droom ooit schrijfster te worden is niet helemaal van de baan ;-).
Na deze informatie moest ik me dus nog concentreren op het afmaken van mijn presentatie en ik denk dat het redelijk is gelukt. Ik snelde naar de bus en gelukkig kwam die snel en zo kwam ik al om 9:37 aan in Copilco, waar ik met Gérald had afgesproken. Netjes wachtte ik naast de weg en kraampjes vol taco’s (die iedereen gewoon lekker eet in de ochtend; tijden hiervoor maken niet uit!), zodat we samen naar het kantoor van Alethia konden gaan, want we hadden dit keer hier les (in plaats van gisteravond). Niet veel later belde Gérald me met de mededeling dat hij nog in Coyoacán vaststond en dat er file was. Puntje bij paaltje: ik moest dus zelf naar school en ik had in mijn achterhoofd dat ik de eerste schooldag ook al verdwaald was geraakt, haha, maar dit keer zou het me toch moeten lukken?! Ik liep naar universidad, want punt 1: ik kon de bus al niet vinden. Daar aangekomen, kon ik de metro-ticket-machine niet vinden, vroeg het aan een vrouw, en moest naar de andere kant lopen, dus weer naar beneden en naar boven en toen kocht ik er 2. Ik vroeg aan een andere vrouw of dit de goede lijn was, maar ze snapte niet waar ik heen wilde, dus ging ik er maar gewoon in. Toen ik 3 haltes verder was (wat het eindstation voor mij zou moeten zijn), klopte de naam niet en zag ik (hoe stom ook) in mijn email dat ik een bus had moeten nemen en helemaal geen metro (misschien dat ik er niet helemaal bij was met mijn hoofd)!! Ik rende dus naar de andere kant om weer 3 haltes terug te nemen en ondertussen was het al 10:30; oftewel: de tijd van mijn les, en presentatie!! Ik kon de bus gelukkig snel vinden en toen ik uit de overvolle bus stapte, wachtte Rodrigo me op en zijn we samen naar boven gelopen, hoe lief!
De rest zat natuurlijk al in het glazen kantoor van Alethia, luisterend naar Géralds presentatie. Daarna was het aan mij de beurt en mijn onderwerp werd goedgekeurd! Vervolgens besproken we nog wat theorieën van de tekst die we moesten lezen van Bourdier en hadden we om 13h30 weekend!
Graham verdween naar een date, dus nam de rest de bussen naar Coyoacán. We childen even bij Gérald (en hier heb ik Harry Potter boek 4 in het Spaans mee mogen nemen!!) en vervolgens zijn Joyce, Claire en ik naar een restaurant Flor de Viento gegaan. Ik had dit restaurant al in het visier omdat ik er altijd langsloop. En als ergens ‘health food’ staat (zie uitleg hierboven), ben ik van de partij! We liepen erheen en waren positief verrast van het restaurantje. Er stond een enorme boom dat naar boven rijkte, waar zelfs een yoga-studio was! Ik genoot van de vis van de dag met zoete aardappelpuree, worteltjes en twee schattige vioolblaadjes bovenop wat sla. Mmmm!! Het was erg gezellig om met zijn drieën een nieuw restaurantje uit te checken dat erg goed in de smaak viel – letterlijk en figuurlijk. We kletsten wat af over onze hobby’s en op slot hadden Joyce en ik het over schrijven. Zij schrijft ook een blog en aangezien ik een aantal dagen geleden een nieuw ‘image/instagram/twitter’ heb gestart zonder concrete plannen, bracht dit gesprek nieuwe motivatie in me naar boven. Ik wil hier graag mee verder als blog maar moet eerst even de tijd en ideeën vinden. Als ik altijd al zeg dat ik schrijfster wil worden, maar het vervolgens niet doe door mijn polsen, is het alleen maar logisch dat ik het nu weer oppak nu ik redelijk kan typen!!
Met een glimlach op mijn gezicht liep ik terug naar mijn huisje, waar ik lekker muziek op heb gezet en wat op mijn laptop heb gechilld. Pa belde me nog om het over de gezondheid te hebben en toen voelde ik me redelijk goed. Maar het moment dat ik ophing, kreeg ik aardige hoofdpijn en een opgezette buik en besloot even naar de Superama te lopen voor aspirine en wat water (ik gok dat het de dressing was van de lunch ). Thuis heb ik na een artikel te hebben gelezen voor violence mijn muziek-modus weer aangezet en heb ik nog wat series gekeken voordat ik morgen weer echt aan school ga. Ik heb hard genoeg gewerkt afgelopen week!